مت پی‌یرسون

 

اینکه یک مربی بایرن‌مونیخ نتواند انتظارات سنگین هیأت‌مدیره را برآورده کند و از این تیم جدا شود چیز جدیدی نیست. بایرن در یک دهه گذشته هفت مربی تمام‌وقت داشته است، اما حتی برای باشگاهی که به نام اف‌سی هالیوود شناخته می‌شود هم اتفاقات هفته گذشته دراماتیک بوده است. شایعه جدایی هانسی فلیک حتی پیش از حذف بایرن از لیگ قهرمانان هم شدت گرفته بود، اما پس از پیروزی 3 بر 2 مقابل ولفسبورگ در لیگ بود که او اعلام کرد می‌خواهد در پایان فصل از این تیم برود؛ آن هم در شرایطی که بایرن حالا در آستانه نهمین قهرمانی پیاپی خود در لیگ قرار گرفته است. روز بعد، بایرن در بیانیه‌ای اعلام کرد: «اف‌سی بایرن صحبت‌های یک‌طرفه هانسی فلیک را رد می‌کند و به مذاکرات پس از دیدار در خانه ماینس ادامه خواهد داد.» اینکه بایرن حاضر نیست استعفای فلیک را بپذیرد قابل درک است. او در نوامبر 2019 به‌عنوان مربی موقت جانشین نیکو کواچ شد و توانست بیشترین درصد برد مربیان تاریخ بایرن را به دست بیاورد (83 درصد پیروزی). او شش قهرمانی کسب کرد و هفتمین قهرمانی هم در راه است. اما تمایل او به رفتن هم قابل درک است. مانند کواچ و کارلو آنچلوتی پیش از او، در دوران فلیک هم مرتباً همهمه‌های هیأت‌مدیره به گوش می‌رسیده است. این دستیار سابق تیم ملی آلمان در اوایل دوران کاری‌اش توانست با این موضوع کنار بیاید، اما اخیراً پس از درگیری با حسن صالح‌حمیدزیچ، مدیر ورزشی بایرن، دیگر صبرش به سر رسید. آنها بر سر آینده ژروم بواتنگ با هم مشکل داشته‌اند. فلیک می‌خواسته او را نگه دارد، اما صالح‌حمیدزیچ رسماً اعلام کرد این بازیکن جدا خواهد شد. همچنین چند انتقال گران‌قیمت و کم‌ثمر بایرن باعث شده دعوای بین این دو شدت بگیرد.

هرچند بسیاری ممکن است بگویند نحوه صحبت‌های فلیک و زمان بیان آنها درست نبوده است، اما بایرن کاملاً به صالح‌حمیدزیچ که عملکردش در گذشته خیلی خوب نبوده، اجازه داد بر مربی غلبه کند که در یکی از سخت‌ترین مشاغل دنیای فوتبال، یعنی مربیگری بایرن، خود را ثابت کرد، اما نتوانست (یا نخواست) در راهروهای تاریک قدرت کاری از پیش ببرد.

کواچ می‌داند او چه حسی دارد: «اینجا در موناکو، پل میچل (مدیر ورزشی)، بخش استعدادیابی، و من، کاملاً درگیر برنامه‌ریزی برای تیم هستیم. ما درباره همه چیز صحبت می‌کنیم. به نظرم هر باشگاهی نیاز به این موضوع دارد. ما همه می‌دانیم که اوضاع در مونیخ چگونه است. آنجا دقیقاً برعکس است.»

میروسلاو کلوزه که زیر نظر فلیک در جام‌جهانی 2014 قهرمان شد هم اعلام کرده از مسائل پشت پرده بایرن ناامید است. قرارداد کلوزه به‌عنوان مربی تیم جوانان رو به اتمام است و او می‌گوید: «این مشکلی نیست که باشگاه درباره‌اش با من حرف نزده باشد. چیزی که باعث می‌شود به آینده‌ام فکر کنم این است که افراد در اینجا چطور با هم ارتباط برقرار می‌کنند. شما باید احترام کامل برای طرف مقابل داشته باشید، حتی اگر با او موافق نباشید.»

حتی توماس مولر، بازیکنی که فلیک او را احیا کرد هم می‌گوید: «برای اینکه مربی بایرن باشید، باید پوستی کلفت داشته باشید.» با این حال به نظر می‌رسد اوضاع فراتر از اینهاست. مربیان بایرن علاوه بر قابلیت انگیزه دادن به بازیکنانی که سال‌هاست در بوندس‌لیگا قهرمان می‌شوند، توانایی تاکتیکی و دانستن نحوه مدیریت فشار، نیاز به این دارند که سیاستمداری برجسته باشند و به اندازه‌ای مطیع باشند که بدانند جایگاه‌شان کجاست. باید گفت این شرایط در سال‌های اخیر با موفقیت‌های بسیاری همراه بوده است. اما آیا امثال یورگن کلوپ، یولیان ناگلسمان و ماسیملیانو آلگری راضی می‌شوند در صندلی عقب خودرویی بنشینند که راننده‌اش مدیر ورزشی باشگاه است و اگر اوضاع عالی نباشد، در رسانه‌ها با انتقادات مدیران بایرن روبه‌رو شوند؟ بعید است.

در باشگاه‌های بزرگ، افراد بر سر غرورشان با هم می‌جنگند و قهرمانی در لیگ هرگز کافی نیست. اما نباید کاری کرد که چنین مربی موفق و بااستعدادی جدا شود.

منبع: DW