یادداشت یک

آرمن ساروخانیان  

 

در جمع بیست تیمی که وارد مرحله گروهی لیگ قهرمانان در غرب آسیا شده‌اند، استقلال بهترین نتیجه را گرفت. اهمیت برد با اختلاف سه گل استقلال از آنجا بیشتر نمایان می‌شود که بدانیم حتی تیم‌های تازه وارد به این مسابقات هم زنگ تفریح نیستند و گوای هند (مقابل الریان قطر)، استقلال تاجیکستان (مقابل شباب الاهلی امارات)، AGMK ازبکستان (مقابل الهلال عربستان) و  الوحدات اردن (مقابل النصر عربستان) توانستند یک امتیاز بگیرند.

استقلال در فاز تهاجمی مقابل میزبان فوق‌العاده بود و توانست پنج گل بزند. البته نقش بحران الاهلی که با شش شکست وارد مسابقات شده در این نتیجه کم نبود و خط دفاع آشفته این تیم به راحتی باز می‌شد، ولی استقلال هم نشان داد که با قایدی مهارنشدنی، مطهری جنگنده، اسماعیلی که پس از مدت‌ها دوباره آماده شده و دیاباته که همیشه کیفیتش را دارد، می‌تواند دروازه هر تیمی در آسیا را باز کند.

آنچه بعد از بازی با الاهلی باید ذهن کادر فنی را مشغول ‌کند، دو گلی است که این تیم دریافت کرد و اگر مظاهری نبود این عدد می‌توانست بالاتر برود. در واقع فاصله واقعی دو تیم سه گل نبود و امید گل دو تیم (2.84 در برابر 2.07) هم این را نشان می‌دهد. چهار مهره تهاجمی میزبان بازیکنان خطرناکی بودند، ولی مهره‌های دفاعی استقلال هم نمایش مطمئنی نداشتند. مجیدی در بلوک دفاعی تیمش دو تغییر داشت و غلامی و مهری جانشین مرادمند و رضاوند شدند. این تغییرات از آن جهت عجیب بود که غلامی در شروع فصل نمایش متزلزلی داشت و به همین خاطر از ترکیب خارج شده بود، ولی ناگهان در این بازی حساس به ترکیب برگشت. انتخاب مهری از اولی هم عجیب‌تر بود، چرا که او پیش از این یک دقیقه هم کنار بقیه بازیکنان بازی نکرده بود و این ناهماهنگی در عملکرد او آشکار بود. حضور مهری برای تقویت فاز دفاعی چندان مؤثر نبود و استقلال در نیمه اول برتری زودهنگامش را به راحتی از دست داد. در شروع نیمه دوم رضاوند جای او را گرفت که ریتم حملات استقلال بهتر شد، ولی مشکلات دفاعی پابرجا بود.

ضعف مهم استقلال زمانی بود که از حریف پیش می‌افتاد و برنامه مناسبی برای کنترل بازی نداشت. فاصله خطوط گاهی زیاد می‌شد و در یک سوم دفاعی فضاهای مهم زیادی به حریف می‌دادند. استقلال بعد از زدن گل سوم، گل خیلی ساده‌ای دریافت کرد و در زمان کوتاه باقی‌مانده پس از گل پنجم هم چند توپ خطرناک به محوطه جریمه‌اش رسید. الاهلی آشفته‌تر از آن بود که حریف استقلال شود، ولی در بازی‌های سخت‌تر همین مرحله تیم مجیدی باید برنامه بهتری برای محافظت از گل‌های زده‌اش داشته باشد. استقلال همانقدر که راحت گل می‌زند به حریف هم موقعیت می‌دهد و کادر فنی باید بتواند این ایراد را برطرف کند.

بخشی از این مشکل هم به نقشه بازی تیم برمی‌گردد. بازیکنان باید بدانند که بعد از گل زدن و پیش افتادن از حریف به فکر کنترل بازی باشند یا برای زدن گل‌های بعدی با نفرات زیاد حمله کنند. این دستور باید از طرف نیمکت صادر شود و مجیدی باید استراتژی تیم را به دقت تعیین کند. از طرف دیگر استقلال در فاز دفاعی نیاز به یک لیدر دارد که با نخ‌های نامرئی بازیکنان اطرافش را بکشد و فرم دفاعی تیم را شکل بدهد. این وظیفه به عهده یزدانی یا غلامی است، ولی این آرامش و اطمینان را نزد هیچکدام از آنها ندیدیم.

الشرطه حریف سخت‌تری از الاهلی عربستان است و مثل تمام حریفان عراقی که در سال‌های گذشته داشته‌ایم، تبحر بالایی در تخریب بازی و مختل کردن روند بازیسازی حریفش دارد. با این حال استقلال توان باز کردن دروازه این تیم را دارد، ولی سه امتیاز زمانی قطعی خواهد شد که این تیم بتواند کیفیت دفاعی‌اش را ارتقا دهد.