‏فرهاد مجیدی فقط توسط هوادارانی که او را شاه و ماه خطاب می‌کنند تمجید می‌شود، اما واقعیت این است که بازی تیم او مقابل الاهلی بیشتر از آن زاویه‌‌ای که یک مربی محبوب در اینستاگرام مورد تمجید قرار می‌گیرد، تحسین‌برانگیز است. او از یک مربی - ستاره گذر کرده، و مربی است. این می‌تواند دوران تازه‌ای برای مربیگری فرهاد باشد.

پیروزی ۵ - ۲ مقابل الاهلی عربستان و آن هیاهویی که در هر حمله استقلال ساخته می‌شد، تصویری از شوق به بازی بود که با حضور فرهاد مجیدی به استقلال برگشت.

استقلال در فصل گذشته لیگ قهرمانان آسیا فرصت بزرگی را از دست داد. فراموش نکنیم که اختلافات مدیرعامل وقت استقلال با فرهاد مجیدی و طرح دغل‌کارانه بازگشت آندره‌آ استراماچونی چه بر سر استقلال آورد. فرهاد مجیدی از استقلال رفت و نه تنها استقلال با مربیگری موقت مجید نامجومطلق بی‌شباهت به خودش شد، بلکه پس از او نیز استقلال نیم‌فصل را با محمود فکری تلف کرد.

استقلال اما در مسیر تازه‌اش با زوج مجیدی - کمالوند، نشان داد که یک تیم با انتخاب غلط  کادر فنی چه مسیری را بیهوده می‌رود و چه فرصت‌هایی را می‌سوزاند. وقتی استقلال امروز را می‌بینیم، باید یادی کنیم از استقلال محمود فکری که انگار هر هفته برای کشتن تمام توانایی‌های خود بازی می‌کرد و تک تک بازیکنانش را گرفتار روش‌های فنی مسموم در مربیگری کرده بود. وقتی درباره دوره مربیگری فرهاد مجیدی حرف می‌زنیم، خبری از تحولی بزرگ یا نمایش‌هایی فوق‌العاده نیست، بلکه در لحظه لحظه بازی استقلال رد پای مثبت مربیان را می‌بینیم و تصمیماتی که نشان می‌دهد برای تبحر و درخشیدن بازیکنان گرفته شده است. در تیم فکری اما انگار هیچ‌کس از درخشیدن بازیکنان خوشحال نبود.

در بازی با الاهلی محمد نادری را دیدیم با نمایشی درخشان، با بازی کلاسیک و درست. همپای او یا شاید درخشان‌تر مهدی قایدی بود، و بسیاری از بازیکنان دیگر در خدمت درخشیدن دیگری. اما باید انگشت اشاره را به سمت وریا غفوری گرفت که شباهتی به وریا غفوری ندارد و استقلال باید درباره او تصمیم تازه‌ای بگیرد. مجیدی و کمالوند یا وریا را به روزهای خوبش برمی‌گردانند یا نباید در بازی دادن به او دچار تعارف به بهانه بازوبند کاپیتانی‌اش باشند. فارغ از وریا، خط دفاع استقلال نیز نمایشی مسلط نداشت و این مسأله تازه‌ای در استقلال نیست. استقلال از دوره مربیگری استراماچونی تا امروز هرگز نتوانست به خط دفاعی ثابت و مطمئن برسد. کوشش استراماچونی، مجیدی، فکری و دوباره مجیدی برای ساختن خط دفاع هنوز ثمره‌ای نداشته که استقلال بتواند به آن متکی باشد. این نکته را هم در نظر داشته باشیم که رشید مظاهری پشت سر این خط دفاع است و بدون او معلوم نبود چه رخ دهد.

استقلال در لیگ قهرمانان آسیا نباید این ولع و اشتیاقش را از دست بدهد. برای پیش رفتن به سمت قهرمانی حفظ این اشتیاق چه بسا از هر نکته‌ای مهم‌تر باشد. استقلال مقابل الاهلی در هر حمله تیغ‌دار و برنده بود، یادآور دوران فوتبال سرمربی‌اش، همان‌قدر تیغ‌دار و گلزن و شاداب.