فولاد امسال نتیجه‌ای مقابل العین امارات رقم زد که سپاهان سال گذشته فتح کرده بود. دو انتقام شیرین از طرف فوتبال ایران، برای بردهای پرگل العین مقابل ذوب‌آهن و استقلال در سال ۲۰۱۷. در عمل اما، فولاد تنها با العین امارات نجنگید؛ تنها با خارجی‌های گرانقیمتی همچون کوجو لابا و ویلسون ادواردو نجنگید؛ بلکه از پس ناملایمتی‌های AFC نیز برآمد.

پولادمردان فوتبال ایران میوه اعتماد به جواد نکونام خوش‌فکر و آتیه‌دار را چشیدند. شاید سبک موردپسند جواد لالیگایی که به نوعی مشابه فوتبال مبتنی بر دفاع و ضدحمله دوران کارلوس کی‌روش بود بر مذاق برخی فوتبال‌دوستان ایرانی خوش نمی‌آمد اما این سبک برای تیمی که پس از 6 سال به لیگ قهرمانان بازگشته، یک تیم متحد و یکدست را از آنچه هست چندین برابر خطرناک‌تر می‌کند. ضدحمله‌ها، ارسال‌ها، سانترهای حساب‌شده شاگردان جواد نکو، کابوس پدرو امانوئلی شد که زمانی در کادر‌فنی پورتو نیز حضور داشت.

در دورانی که حفظ بازیکنان خارجی برای باشگاه‌ها به یک مأموریت غیرممکن بدل گشته، باشگاه فولاد قرارداد آیاندا پاتوسی و لوسیانو پریرا را با کمترین دغدغه ممکن تمدید کرد. همین دو خارجی باکیفیت، نشان‌ دادند که وجود امثال آنها برای کنارزدن رقبای حاشیه خلیج فارس تا چه اندازه مؤثر است. درکنار این بازیکنان، صالح حردانی، مهران درخشان‌مهر و عارف آغاسی که هر سه زیر ۲۴ سال سن دارند، اجازه خلق موقعیت جدی به رقیب پرادعای اماراتی را، غیر از روی چند ضربه ایستگاهی ندادند.

شاهکار فولاد در پلی‌آف لیگ قهرمانان، به این معناست که ایران تنها کشور از غرب آسیا خواهد بود که چهار نماینده در این تورنمنت برای امسال خواهد داشت؛ یعنی به عبارتی دیگر، یک فرصت استثنایی برای بهبود رتبه ایران در جدول سهمیه‌بندی سال‌های بعد این مسابقات. همگروهی با السد که قدرت بلامنازع لیگ ستارگان قطر است و النصر که چهارمین خط حمله برتر لیگ سعودی را با ۴۲ گل در ۲۵ بازی در اختیار دارد، عیار فوتبال خوزستان را به‌سختی محک خواهد زد. شهری که گاهی می‌شنویم هوا ندارد اما فرزندانش در میدان مسابقه و میدان رزم به‌خوبی هوای یکدیگر را دارند.