میعاد نیک

 

پیروزی سرخ‌پوشان خوزستانی مقابل العین امارات بیش از آن‌که در فضای فوتبالی مورد توجه قرار بگیرد، تبدیل به دستاوردی بزرگ در زمینه دیپلماتیک شد. تحقیر نماینده فوتبال امارات متحده عربی در خاک عربستان توسط تیم سوم لیگ نوزدهم ایران باز هم سطح واقعی فوتبال ما را به رخ رقبای آسیایی‌مان کشید اما مدت‌ها قبل‌تر از این برد شیرین و با تصمیمات کنفدراسیون فوتبال آسیا، شطرنج سیاسی آغاز شده بود. با اجبار AFC مبنی بر حضور فولادی‌ها در عربستان و برگزاری دیدار پلی‌آف لیگ قهرمانان آسیا در ریاض، پس از مدت‌ها بالاخره تابوی حضور نمایندگان فوتبال ایران در کشور سعودی شکسته شد اما شاید بدبین‌ترین سردمداران مسأله سلب میزبانی ایران نیز چنین تحقیر خرد‌کننده‌ای را در مخیلات خود متصور نمی‌شدند.

همان‌قدر که روح ورزش و فوتبال باید عاری از هرگونه دودوزه بازی‌های سیاسی و مراتب دیپلماتیک باشد، فوتبال به آوردگاهی برای تسویه‌حساب‌های غیرورزشی تبدیل شده. اگر با دقت بیشتری به دلایل کنفدراسیون فوتبال آسیا جهت توجیه تصمیم سلب میزبانی از فوتبال ایران توجه کنیم، تمام مفاد و بندها از مسائل سیاسی و راه‌بُردهای کلان نشأت گرفته‌اند. فوتبال کشورمان برای مسائلی از حق قانونی خود محروم ماند که شاید کمترین دخل و تصرفی در اجرا کردن آن و انتفاع‌های بعد از آن نداشته و از این دیگِ پر طعام تنها به شستن ظرف‌هایش رسیده! موضوعات سیاسی، اقتصادی و بهداشتی که AFC به آنها اشاره کرده، هرگز نقشی در فوتبال نداشته‌اند اما فوتبال باید تاوان آنها را از سیر تا پیاز بدهد و درنهایت هم علی بماند با حوضِ خالی از ماهی.

فولادی‌ها اما این بار علاوه بر تابوشکنی در عربستان سعودی و یادآوری دیپلماسی پینگ-پُنگ دهه 70 میلادی، نشان دادند که بدون دستمایه کردن کلیدواژه غیرت ایرانی هم می‌توان رقبای متمول و قدرتمند را شکست داد. تفنگ بادی اگر به‌دستان معتبر یک تک‌‎تیرانداز قابل سپرده شود، اثر تخریبی‌اش صدها برابر بیشتر از اسلحه ژ-3 و یا هر اسلحه دیگری خواهد بود که این تفنگ بادی در استادیوم فیصل بن‌فهد پایتخت عربستان، 4 بار به چشمِ اماراتی‌ها شلیک کرد و هر 4 بار هم ترکش‌هایش را به‌سمت کوالالامپور روانه ساخت. اگر این پیروزی دلچسب شاگردان جواد نکونام را به مسائل احساسی نظیر غیرت، تعصب و مردانگی مرتبط کنیم، در حق نمایش چشم‌نواز فولادی‌ها جفا کرده‌ایم. فولاد طی 90 دقیقه تقابل با العین، هر چه دلش می‌خواست را در زمین اجرا می‌کرد و حتی اجازه عرض اندام را هم به حریف نامدار خود نمی‌داد. تیمی که موفقیتش در لیگ برتر توسط برخی جریان‌ها به مسائل حاشیه‌ای ربط داده شده، در میدان به‌مراتب‌ سخت‌تر و معتبرتری از ارزش‌ها و قابلیت‌های خود رونمایی کرد تا علاوه بر کوری چشمِ امارات در عربستان، مشت محکمی هم روانه صورت منتقدین کرده باشد.

فوتبال ایران با این پیروزی مهم و شاهکاری که در ریاض رقم خورد، به تنها کشوری تبدیل شد که در دور گروهی رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا از 4 نماینده برخوردار است. اگر برخی قوانین خلق‌الساعه و بعضی کارشکنی‌ها در ساختار اجرایی فوتبال ایران نبود، شاید این 4 نماینده را حتی تا مراحل حذفی مسابقات هم شانه به شانه یکدیگر می‌دیدیم اما علاوه بر تخاصم‌های خارجی، از داخل هم به کمر فوتبال باشگاهی و ملی ضربات جبران ناپذیری وارد شده که شاید ترمیم آن به سال‌ها زمان نیاز داشته باشد.