علی مغانی

 

یکی از دستاوردهای استقلال در لیگ بیستم این بود که اثبات شد مهدی قایدی «جرقه» نبوده. ستاره ریزنقش آبی‌ها که در لیگ نوزدهم دوباره متولد شده بود، همچنان یکی از بهترین‌های لیگ است. حالا مهدی در موقعیتی است که هیچ مربی تیم ملی نمی‌تواند با بهانه‌هایی مثل ضعف بدنی، نام او را از فهرست نهایی ملی‌پوشان خط بزند. او در فصل پرنوسانی که استقلال تا اینجا تجربه کرده، در سه پست «مهاجم مرکزی»، «وینگر چپ» و «هافبک تهاجمی» بازی کرده و در مجموع مؤثرترین بازیکن تیم بوده. قایدی با 4 گل، 2 پاس گل و یک پنالتی که گرفته، تقریباً روی نیمی از گل‌هایی که استقلال در این فصل به ثمر رسانده نقش مستقیم داشته و عجیب نیست که این ستاره بااستعداد به عنوان یکی از اهداف نقل و انتقالاتی زمستانی، مورد توجه باشگاه‌های خارجی قرار بگیرد. این دقیقاً همان نگرانی بزرگی است که ذهنیت هواداران را نشانه گرفته. مهدی قایدی درست مشابه علی کریمی در فصل گذشته، بازیکنی بدون جانشین است و اگر مدیران باشگاه استقلال برای تأمین منابع مالی وسوسه شوند او را در فهرست فروش قرار دهند، هیچ مهره جایگزینی نیست که بتواند حتی نیمی از توانایی‌های قایدی را بروز دهد. در واقع استقلال با فروش مهدی قایدی، بخت قهرمانی در لیگ را به صفر نزدیک می‌کند و این واقعیتی است که هیچ کس درباره آن تردیدی ندارد. مهدی قایدی امروز یکی از معدود ستاره‌های جذاب لیگ برتر است. حتی اگر طرفدار هیچ تیمی نباشید با تماشای حرکات غیرقابل پیش‌بینی او به وجد می‌آیید اما همچنان این گزاره درباره او شنیده می‌شود که «قایدی در ترکیب استقلال، سر جای خودش نیست». مرد شماره 10 استقلال در بازی با سایپا، بیشتر از هر مهاجم دیگری به طرف دروازه حریف شوت زد، خطر ایجاد کرد و بهترین موقعیت‌های استقلال نیز از خلاقیت فردی و هوش فوق‌العاده او شکل گرفت اما این را هم نمی‌شود نادیده گرفت که قایدی در اغلب دقایق بازی، از دروازه حریفان دور است. هرچه دورتر، کم‌خطرتر! گل دقیقه 92 او به پرسپولیس و تیر دروازه‌ای که در نیمه اول به سایپا زد را به خاطر بیاورید؛ در هر دو صحنه، مهدی مدافع مستقیم را از پیش‌رو برمی‌دارد و بلافاصله به طرف دروازه ضربه می‌زند. او این کار یعنی «اول دریبل مدافع مستقیم و بعد ضربه ناگهانی به طرف دروازه» را در این دو سال بارها و بارها تکرار کرده. گرایش ذاتی فوتبال قایدی، حرکت کردن به طرف مرکز است. او وقتی صاحب توپ می‌شود، به جای اینکه مثل مهاجمان ترسو، توپ را به طرف کناره‌های زمین ببرد و منتظر رسیدن سایر بازیکنان تیمش شود، معمولاً ترجیح می‌دهد از کوتاه‌ترین راه به دروازه حریف نزدیک شود اما حبس کردن او در کانال‌های کناری، کمتر به مهدی قایدی اجازه می‌دهد که به طرف دروازه شوت بزند. در این حالت بخشی از توان او، صرف سر و کله زدن با مدافعان کناری می‌شود، ضمن اینکه در نقشی که محمود فکری به قایدی محول کرده، او ناگزیر است بخشی از انرژی خود را به کارهای دفاعی و حمایت از مدافع چپ استقلال معطوف کند. با این حال مهدی در هر پستی که به زمین می‌رود، اثرگذار است. اگر بازی‌های بزرگ یک سال و نیم گذشته را مرور کنید، هیچ مهره‌ای در استقلال نبوده که تا این اندازه گره‌گشا و مؤثر باشد. قایدی بیش از هر چیز مدیون شناخت عمیق استراماچونی از ویژگی‌های منحصر به فرد فوتبالیست‌هاست که نقش تازه‌ای به او سپرد و تشخیص داد حضورش در کنار شیخ دیاباته، می‌تواند مخوف‌ترین زوج فوتبال ایران را تشکیل دهد. همه این حرف‌ها درباره بازیکنی است که هنوز به 23 سالگی نرسیده. مهدی قایدی یکی از استعدادهای ناب 10 سال اخیر فوتبال ایران است و شاید توقع بیجایی باشد که برای مدتی طولانی در لیگ برتر ایران ماندگار شود اما در شرایط فعلی، استقلال به شدت به او نیاز دارد. رویای قهرمانی، بدون مهدی قایدی به سختی تعبیر می‌شود.