دروازه‌بان تیم ملی ایران در دهه 20 در سال 1304 متولد شد و بعدها سنگربان باشگاه‌های شاهین، دارایی و تاج شد. او در سال 1329 در روز 7 خرداد در بازی دوستانه مقابل ترکیه، درون دروازه ایران ایستاد که با شکست (1-6) تیم ملی کشورمان همراه بود. با توجه به اینکه در مسابقات قبلی ایران در برابر افغانستان در سال 1320، تیم ملی ایران با نام « منتخب مشهد» و در رقابت سال 1326 با ترکیه، ترک‌ها با عنوان تیم منتخب در برابر ایران قرار گرفتند، این مسابقه را می‌توان نخستین دیدار رسمی تیم ملی ایران دانست که مورد تأیید فیفا نیز قرار گرفت. ایران در بازی بعدی خود در ترکیه مقابل نماینده آنکارا قرار گرفت و به تساوی (2-2) دست یافت.

تاری چند ماه بعد در اسفند همان سال، دروازه‌بان ایران در بازی‌های آسیایی دهلی‌نو بود. هرچند که این بار امیرآقاحسینی در ترکیب اصلی تیم ملی بود و تاری به عنوان بازیکن ذخیره، نایب قهرمان آسیا شد. چندی بعد در سی سالگی با تیم تاج راهی عراق شد. در آنجا زانوی تاری شکست و چیزی نمانده بود که پایش را قطع کنند اما سرانجام حسین مبشر (رئیس وقت فدراسیون) او را به تهران آورد و پایش عمل شد. هرچند که بعد از گذراندن دوران مصدومیت، دیگر به فوتبال ادامه نداد. تاری مدرک حقوق خود را از دانشگاه تهران گرفت و با افتتاح تلویزیون ملی ایران در سال 1334 یکی از نخستین مفسران ورزشی تلویزیون لقب گرفت و علاوه بر فوتبال، به گزارش رشته‌هایی چون تنیس و کشتی نیز می‌پرداخت. در 1345 به عنوان خبرنگار راهی مسابقات جام جهانی 1966 انگلیس شد. چندی بعد در سال 1349 به عنوان نایب رئیس فدراسیون فوتبال از او تقدیر به عمل آمد و پس از آن نیز در جام جهانی کوچک (1351) سرپرست تیم ملی فوتبال بود.بعد از انقلاب، او ایران را ترک کرد و تنها بعد از درگذشت همسرش به ایران بازگشت. در حالی که چند سالی دچار افسردگی شدید شده بود. تاری بعد از آن به زندگی عادی بازگشت و در غیاب فرزندانش که همگی در خارج از کشور تحصیل و زندگی می‌کردند، تا پایان عمر در خانه‌اش در زعفرانیه به تنهایی زندگی کرد. او در روز 18 مرداد 1397 از دنیا رفت.