مازیار گیلکان
آنچه بین یحیی گلمحمدی و مدیریت باشگاه پرسپولیس میگذرد، فارغ از اینکه کدام سوی این جدل حرفهای منطقی به زبان میآورند، تمرکزی برای سرمربی پرسپولیس و باشگاه پرسپولیس و حتی بازیکنان پرسپولیس باقی نمیگذارد که منجر به بهترین نمایش قرمزها شود.
بدیهی است که در این بلبشو، آنچه از بین میرود مسأله فوتبال و بازی و تمرکز روی موضوعات فنی است. تصور اینکه در این گیر و دار، مسائل فنی تیم در ذهن مربیان و بازیکنان اولویت باشد، دور از ذهن است.
پرسپولیس اگر وسط این معرکهای که یحیی گلمحمدی و مهدی رسولپناه ساختهاند، در نتیجهگیری موفق بود، میتوانست بسیار مایه تعجب و تحسین باشد. روند این روزهای پرسپولیس در بازیها اما مایه تعجب و سؤالبرانگیز نیست و دلایلش روشن است.
یحیی گلمحمدی در اظهاراتی عجیب میخواهد خیال خودش را راحت کند: «رفتن رسولپناه دیگر دردی از ما دوا نمیکند و ایشان چند ماه اینجا بودند اینقدر مشکلات شکل دادند که انگار با بولدوزر از روی تیم رد شده است. کسی هم از او سؤالی نمیکند. متأسفانه شرایطی برای پرسپولیس رقم زدند که نمیخواستند امسال تیم ما نتیجه بگیرد و پنجمین قهرمانی را به دست بیاوریم. تیمی که برای فوتبال و کشورمان آبرو کسب کرده اما بعد از رفتن به فینال اینقدر مشکل برای آن شکل بگیرد طبیعی نیست و معتقدم دستهای زیادی در کار بود تا نگذارند این تیم راهش را ادامه دهد.»
یحیی گلمحمدی انگار از همین لحظه میخواهد تلاش برای موفقیت را ترک کند و بهانهجویی را ادامه دهد و هیچ مسئولیتی را نپذیرد. فارغ از اینکه رسولپناه چه عملکردی داشت، حرفهای گلمحمدی جز ناامیدی برای موفقیت مفهوم دیگری ندارد.
تیمی که دچار این مرضها شده باشد، فوتبال را و مسیر موفقیت را فراموش میکند. یحیی گلمحمدی حتماً میداند چه مسیری را انتخاب کرده است و اینکه چرا در این مسیر قدم برمیدارد، حیرتآور است. پرسپولیس با این حرفها توقع را از خودش کم و کمتر میکند و این سیاست جالبی برای اداره امور فنی تیم نیست اما گلمحمدی این راه را انتخاب کرده و علاقهای به تغییر مسیر ندارد.