میعاد نیک

 

در ادوار اخیر لیگ برتر عادت نداشته‌ایم سپاهان را روی مدار مثبت و منفی ببینیم. در کوران رشد قارچ‌گونه باشگاه‌های تماماً دولتی و عموماً مشکل‌دار، همیشه سپاهان را نمونه موفق یک باشگاه خصولتی می‌دانستیم که با رویکرد اقتصادی به موفقیت‌های بسیاری هم می‌رسد. اصفهانی‌ها پیش از سیطره پرسپولیس بر لیگ فوتبال، حاکم مطلق مسابقات بودند و برای دستیابی به قهرمانی هم از هیچ هزینه‌کرد و تلاشی فروگذار نمی‌کردند. این‌گونه بود که طلایی‌پوشان اصفهانی را همیشه جزئی از 3 تیم بالایی جدول دیده‌ایم و همیشه سپاهان را یکی از مدعیان اصلی قهرمانی در لیگ برتر و جام حذفی می‌دانستیم؛ چه با امیر قلعه‌نویی و چه بدون او، چه در روزهای اوج سرخابی‌ها و چه در شرایط نابسامان‌ آنها.

سپاهانی که در لیگ بیستم می‌بینیم اما شمه‌ای از آن تیم زهردار و خطرناک لیگ‌های قبلی ندارد. تیمی که یک روز 3 گل دریافت می‌کند و روز دیگر 4 گل به‌ثمر می‌رساند، از فقدان نعمتی به‌نام ثبات رنج می‌برد و در چنین سطحی از رقابت این معضل می‌تواند به قیمت از دست رفتن همه‌چیز برای هواداران اصفهانی تمام شود. سپاهانی‌ها به مانند هواداران استقلال، تراکتور و حتی فولاد بیش از هر کسی لیگ بیستم را التیامی برای زخم‌های خود می‌دانند و برای دستیابی به مرهم درد قهرمانی چهارگانه پرسپولیس در سال‌های پیشین، راهی جز قهرمانی ندارند. این سپاهان اما نشان داده که فعلاً شرایط مساعدی ندارد اما با ثبات و جاافتادن بیشتر کادرفنی‌اش می‌تواند در قامت یک مدعی متمول و تلاشگر ظاهر شود؛ مخصوصاً در شرایطی که وضعیت امتیازگیری مدعیان قهرمانی چندان مناسب نیست.

سبک نمایش شاگردان محرم نویدکیا در تقابل با تیم نساجی بیانگر القای تفکرات جدید به رختکن بود و این نمایش دلچسب، حاصل تبیین نگرش علیرضا مرزبان برای طلایی‌هاست. محرم برای جبران خلأهای تاکتیکی و فنی‌اش رو به وزنه‌ای آورده که ساختار فنی فوتبال را خوب می‌فهمد و قرار هم هست به این مربی باتجربه میدان بیشتری بدهد. سپاهانِ محرم نه، سپاهان به شرطی موفق خواهد شد که روی ذهنیت مرزبان بچرخد و نویدکیا این را خوب دریافته.