درباره پل پوگبا نظرهای مختلفی وجود داشت. از یک طرف کسانی بودند که باور داشتند تکنیک، قدرت بدنی و هوش فوتبالی او کلید بازگشت منچستریونایتد به قله فوتبال انگلیس است، کسانی که در زمان خریدن او در سال 2016 فکر می‌کردند او می‌تواند عامل تحول باشگاه باشد.

تصور من این بود که او استانداردهای باشگاه را جابه‌جا می‌کند و استعداد اول باشگاه می‌شود. فکر می‌کردم همانی می‌شود که زمانی روی کین بود، که اشتباه می‌کردم. البته او بازیکن متفاوتی نسبت به کین است اما توانایی و شخصیت لازم را برای اینکه رهبر تیم در رختکن و زمین شود، دارد. کسی که می‌تواند تیم را جلو ببرد.

از طرف دیگر یک عده دیگر فکر می‌کردند پوگبا بیشتر شکل دارد تا محتوا، اینکه یونایتد با او بدتر از بدون او است؛ کسانی که خسته شدند از تلاش‌های او برای رفتن از اولدترافورد یا حداقل از تحملش نسبت به تلاش‌های مدیر برنامه‌هایش، مینو رایولا، برای هل دادنش به سمت در خروجی به تنگ آمدند.

اما دیگر اختلافی نیست. واقعاً نیست. چهار سال بعد از بازگشت به یونایتد، داستان پوگبا در اولدترافورد به پایان رسیده.

اگر به دنبال بازیکنی هستید که در دوران پسافرگوسن باشگاه را به جلو برده، نزدیک‌ترین کسی که می‌توانید به دست آورید، برونو فرناندز است نه پوگبا. پوگبا گاهی عالی بوده و گاهی خوب اما بیشتر یک بازیکن معمولی بوده. نقش او در دربی منچستر کاملاً عادی بود، چند پاس خوب داد اما امید به اینکه یک بازی را اداره کند، دیگر رویایی دوردست شده. او بدترین بازیکن زمین نبود اما هیچ کار خاصی هم نکرد. دوست ندارم بگویم اما او «آقای معمولی» شده است.

او گران‌ترین بازیکن فوتبال انگلیس است اما هیچ شباهتی به آن ندارد و هرگز اثری مثل ویرجیل فان‌دایک در لیورپول یا کوین دبروین در منچسترسیتی نداشته. غالباً ناامیدکننده و مزخرف و اغلب بازیکنی بزرگ با اثرگذاری کوچک.

هفته گذشته که آخرین ملودرام درباره او شکل گرفت و رایو گفت پوگبا در ژانویه می‌رود، عده‌ای درباره زمان‌بندی این مصاحبه عصبانی شدند اما بیشتر واکنشی نشان ندادند. دیگر برای کسی اهمیت ندارد، بگذارید برود، همه باید بپذیریم او ستون موفقیت تیم نیست. الکس لاوری، روزنامه نگار، آماری درباره او جمع کرده از جمله اینکه تیم با او55درصد بازی‌هایش را برده و بدون او

 5/62 درصد. همچنین یونایتد در هر سه چهار بازی بدون او یک گل بیشتر زده و یکی کمتر خورده. لاوری می‌گوید: «یونایتد عملاً در همه آمارها بدون او بهتر بوده است.»

پوگبا همه ما را ناامید کرده با وجود آنکه هنوز هم می‌تواند بهترین بازیکن تیم باشد چون فرصتی برای اثبات نه دارد و نه می‌خواهد. وقتی اخیراً به اردوی تیم ملی فرانسه رفت گفت خوشحال است که از یونایتد فاصله گرفته. همه این ابراز تمایل‌ها به جدایی و تحریکی که توسط رایولا صورت می‌گیرد، دیگر خسته کننده شده.

او لحظات درخشانی را با یونایتد داشته از آنها که غالباً در تیم ملی فرانسه دارد و باعث شد یکی از بهترین بازیکنان تیم در قهرمانی جهان در تورنمنت سال 2018 روسیه باشد برای همین، اینکه گفته شود او یک ناکام بزرگ و تمام عیار است، درست نیست.

در فصل 2019-2018 که رقابت قهرمانی لیگ برتر بین منچسترسیتی و لیورپول به اوج رسید، تنها بازیکن تیم منتخب فصل غیر از بازیکنان این دو تیم، پوگبا بود. او بارها جایزه بازیکن ماه هواداران منچستریونایتد را به دست آورده است. پوگبا همیشه توانسته لحظات نفسگیر درخشش خود را به نمایش بگذارد مثل گلی که در بازی با وستهم از حدود 20متری به ثمر رساند.

اما اینها کافی نبوده. نه برای بازیکنی که ما امیدوار بودیم اسطوره منچستریونایتد شود. واقعیت این است که پوگبا یک نماد شده است، نه نماد تحول منچستریونایتد بلکه نماد سردرگمی که در باشگاه شیاطین سرخ موج می‌زند. می‌توان پوستر او را به عنوان نماد شکوفانشدن استعدادها و استفاده نکردن از پتانسیل‌ها مورد توجه قرار داد. از این جهت او کاملاً با حال و هوای منچستریونایتد منطبق است.

زمانش رسیده منچستریونایتد جلوی ضرر را بگیرد. زمانش رسیده بپذیرد پوگبا آمادگی لازم برای کشیدن بار بی‌نهایت سنگین برگرداندن یونایتد به اوج را ندارد.

شایعاتی وجود دارد درباره اینکه در ماه ژانویه که پنجره نقل و انتقالات زمستانی باز می‌شود، او می‌تواند به آرزویش برای جدایی از منچستریونایتد برسد اما با گذشت سال‌ها، او بیشتر یک پاورقی در کتاب تاریخ یونایتد خواهد بود تا یک سرفصل.

منبع: دیلی میل