علی مغانی     

 

تا یکی دو سال پیش، علی کریمی برای تیم‌هایی که با دو هافبک مرکزی بازی می‌کردند، یک هافبک دفاعی ایده‌آل بود. او با فیزیک مناسب این پست، هافبکی باهوشی بود که خیلی زود توسط کارلوس کی‌روش کشف شد.

علی کریمی جوان، در دورانی که پیراهن سپاهان را می‌پوشید، اگرچه نسبت به سایر رقبایش در تیم ملی، به نظر ساده‌تر بازی می‌کرد اما فاکتورهایی نظیر «دقت بالای پاس» و «توانایی در انتقال توپ از دفاع به حمله»، او را تبدیل به یکی از جوانان محبوب کی‌روش کرده بود. 

در آن مقطع، مصدومیت و یک انتقال ناموفق به کرواسی، فرصت بیشتر بازی کردن در تیم ملی و دو رویداد مهم یعنی جام جهانی 2018 و جام ملت‌های 2019 آسیا را از او گرفت اما با ورود استراماچونی به ایران، فصل تازه‌ای در فوتبال کریمی آغاز شد.

مرد شماره 6 استقلال، از آغاز لیگ نوزدهم و با این مربی ایتالیایی، شکل جدیدی از توانایی‌های خود را بروز داد. استراماچونی بعد از شروعی ناامیدکننده در لیگ، نقشی را به علی کریمی سپرد که ایتالیایی‌ها به آن «رجیستا» می‌گویند. 

رجیستاها (به زبان ایتالیایی یعنی کارگردان)، شکل مدرنی از هافبک‌های دفاعی هستند که در متون انگلیسی از آن با نام «بازیساز عمیق» یا همان Deep-lying playmaker یاد می‌شود. شاید در زبان فارسی، بهترین توصیف رجیستا، عبارت «بازیساز عقب‌نشین» باشد.

رجیستاها، نزدیک به خط دفاعی خودی مستقر می‌شوند اما از همان منطقه تبدیل به کارگردان اصلی حملات تیم می‌شوند. در عین اینکه در فاز دفاعی و در نبردهای هوایی و قطع توپ مشارکت می‌کنند، توانایی ویژه‌ای در ارسال پاس‌های کلیدی کوتاه و بلند دارند و با قدرت بازیخوانی ویژه، بهترین گزینه را برای پاس دادن انتخاب می‌کنند. یک رجیستای خوب، صرفاً به ارسال پاس کلیدی اکتفا نمی‌کند و در مواقع مناسب با اضافه شدن به خط حمله، خودش را در موقعیت گلزنی قرار می‌دهد. 

اگر دنبال مصداق در سطح اول فوتبال دنیا می‌گردید، آندره‌آ پیرلو بهترین توصیف برای پست رجیستا است. ژابی آلونسو، تونی کروس، ژاوی و مارکو وراتی، دیگر ستاره‌هایی هستند که در این دسته از هافبک‌ها جا می‌گیرند.

در فوتبال، هیچ تغییر و تحولی، اتفاقی نیست. هیچ موفقیتی، تصادفی نیست و هیچ فوتبالیستی یک‌شبه رشد (یا افت) نمی‌کند. اینکه چرا علی کریمی در لیگ نوزدهم، بیشتر از همه دوران فوتبالش گل زده و گل ساخته و چطور در 26 سالگی فصل تازه‌ای از فوتبالش آغاز شده، به شکل مستقیمی با تصمیم بزرگ استراماچونی درباره او مرتبط است. استراماچونی همزمان با تغییر سیستم از هفته چهارم، نقش جدیدی به هافبک شماره 6 استقلال محول کرد و تشخیص داد کریمی می‌تواند هافبک رجیستای تیمش باشد.

او که حضور یا غیبتش تأثیر معنی‌داری در نتایج استقلال در فصل گذشته داشت، در لیگ نوزدهم به طور میانگین در هر بازی بیش از 80 لمس توپ داشت، یعنی بیش از هر بازیکن دیگری. با دقت پاس بالای 80 درصد، یکی از بهترین‌های استقلال بود و آمار حیرت‌انگیز 2 پاس کلیدی در هر بازی را ثبت کرد تا در فاکتور پاس کلیدی، بهترین بازیکن لیگ نوزدهم باشد. علاوه بر این، کریمی در هر بازی به طور متوسط 1/6 شوت در هر بازی به طرف دروازه حریفان شلیک می‌کرد که در این بخش هم یکی از بهترین‌های لیگ بود.

علی کریمی در تمام فصل گذشته، اولین گزینه استقلال برای دریافت پاس از سایر بازیکنان بود و سرعت تصمیم‌گیری و هوش ذاتی، از او هافبکی ساخت که علاوه بر ثبت آمارهای قابل تحسین در عملکردهای دفاعی، روی 10 گل استقلال در لیگ هم تأثیر مستقیم داشته باشد.

با این اوصاف، غیرمنصفانه نیست اگر بگوییم استقلال کلیدی‌ترین مهره تیمش را در فصل نقل و انتقالات از دست می‌دهد. 

در تمام فوتبال ایران، هافبک‌هایی که بتوانند در این نقش، کیفیتی مشابه علی کریمی بروز دهند، انگشت‌شمار هستند و آبی‌ها با انتقال او به قطر، عملاً فرمانده بدون جانشین خود را از دست می‌دهند.