پیروزی رئال‌مادرید مقابل بلوگرانا در ال‌کلاسیکوی عصر شنبه تنها یک بُرد شیرین در تقابلی سنتی نبود، لوس‌بلانکوس با رساندن تعداد پیروزی‌های خود به عدد 97 و پیشی گرفتن از 96 بُرد بارسلونا در ال‌کلاسیکوهای رسمی بیش از هر چیزی پیروزی مکتب و تفکرش را جشن گرفت؛ و نه اعداد و ارقام را. در دهه اخیر و با شروع عصر طلایی شاگردان پپ گواردیولا در اسپانیا و اروپا، شاید اقبال عموم از پسران سانتیاگو برنابئو رخت بست و خیلی‌ها عاشق تفکر مالکانه و تیکی-تاکای آبی‌واناری‌های کاتالان شدند اما در همان روزها و در شرایطی که خوزه مورینیو روح جنگندگی و تفکر پارتیزانی را به کهکشانی‌های سپیدپوش تزریق می‌کرد، زین‌الدین زیدان به مشق جنگ مشغول بود و از آقای خاص نحوه مدیریت بحران و کنترل رختکن را فرا می‌گرفت. گواردیولا بالاخره از افتخارآفرینی خسته شد و جای خود را به تیتو ویلانووا داد اما زیزو هنوز اشتیاقی برای تبدیل شدن به مرد اول نیمکت رئال‌مادرید نداشت و حتی پس از خروج تلخ مورینیو نیز هرگز ادعایی برای سکان‌داری کشتی پرستاره مادرید از زبان تئوریسین فرانسوی بیرون نیامد. ورود فاتحانه کارلو آنچلوتی به استادیوم سانتیاگو برنابئو با پررنگ‌تر شدن نقش کاپیتان سابق تیم ملی فرانسه در امور فنی اِل‌گالاکتیکوس همراه بود تا زیدان این‌بار از سرمربی بزرگ ایتالیایی، رهبری خاموش را یاد بگیرد و توانایی مدیریت ستارگان را.

در شرایطی که باشگاه رئال مادرید بدون سروصدا به پرورش اسطوره خود می‌پرداخت تا سرمایه‌گذاری بلندمدتش در پروژه مربیگری به افتخارآفرینی‌های پیاپی زیدان ختم شود، بارسلونا بی‌وقفه به سوزاندن مارتینو، انریکه، والورده و ستین پرداخت و مدت‌ها قبل از دیدار شنبه‌شب از دشمن سنتی خود عقب ماند. زیزو بالاخره فرصت عرض‌اندام پیدا کرد و در نخستین گام سرمربیگری‌اش توانست از پس مادریدِ بحران‌زده رافا بنیتز برآید. زیزو طی دوره نخست حضورش فلسفه باشگاه محبوب خود را تغییر داد و با اتکا به ستاره‌های آکادمیک و خرج‌کرد کمتر، رئال را 3 بار بر تخت پادشاهی اروپا تاج‌گذاری کرد. زیزو در دومین دوره حضورش در استادیوم برنابئو باز هم با یک تیم فروپاشیده و بحران‌زده مواجه بود اما برای زین‌الدین هیچ‌گاه دریبل‌زدن مشکلات کار سختی نبود. دورگه الجزایری-فرانسوی باز هم مشکلات بی‌شمار رئال مادرید را با «دریبل زیدانی» معروفش جا گذاشت تا سی‌وچهارمین قهرمانی لوس‌بلانکوس در فصل کرونایی فوتبال جهان به‌دست آید و به همه نشان دهد که مادریدِ زیدان تسلیم شدن را بلد نیست.

خوره‌های فوتبال اسپانیایی برای توصیف زیزو می‌گویند زیدان مانند گربه‌ها هفت‌تا جان دارد و این ضرب‌المثل با شاهکارهای اخیر مادریدیستاها اصلاً بی‌راه نیست. زیدان در بدترین شرایط و در حالی که شایعات برکناری او به گوش می‌رسید، پای به نوکمپ گذاشت و در نهایت رئال را برنده از زمین خارج کرد تا یک‌بار دیگر به همه اثبات کند که بهتر از هر کسی راه پیروزی بر بارسا را می‌داند. زیزو که در کنفرانس خبری پیش از ال‌کلاسیکو گفته بود، مانند هرسال و در همین مقطع باز هم می‌شنوم که آینده‌ام در خطر است؛ شاگردانش را به سمت پیروزی سوق داد و برای هزارمین بار آتش سوزاننده انتقادات را جا گذاشت تا منتقدین بمانند و دهان‌هایی که دیگر دلیلی برای باز شدن‌شان نیست. پیروزی مادرید بر بارسلونا تنها یک بُرد 3 امتیازی نبود؛ زیدان با تفکرات الهام‌بخش و با اتکا به سرمایه‌های جوان و آکادمیک خودش توانست لاماسیا و مکتب دمُده کرویف را در نوکمپ مرگ‌بار تحقیر کند. زیزو تنها سرمربی‌ای‌ است که هنوز در استادیوم خانگی بارسلونا شکست نخورده و هربار توانسته ستاره‌های بلوگرانا را در بند بکشد. زیدان مانند یک ققنوس از خاکسترهای توفانی انتقادات برخاست و بحران را از استادیوم آلفردو دی‌استفانو به نوکمپ منتقل کرد، تا حال مادرید خوب باشد و کسی جرأت نکند مقابل تیم او بایستد.