وقتی دنی آلوز بعد از نزدیک به دو دهه درخشیدن در فوتبال اروپا در سال 2019 به فوتبال برزیل برگشت، دو هدف اساسی در سر داشت و اولویت خود را رسیدن به آنها قرار داده بود. بازیکن سابق بارسلونا، سویا، پاری‌سن‌ژرمن و یوونتوس اول از همه می‌خواست به قهرمانی کوپا لیبرتادورس برسد و به گروه معدودی از نخبگان فوتبالی ملحق شود که هم به عنوان قهرمانی اروپا رسیده‌اند و هم معتبرترین جام قهرمانی باشگاهی در آمریکای جنوبی را بالای سر برده‌اند. هدف دومی که دنبال می‌کرد این بود؛ او می‌خواست به سبک خودش به این خواسته برسد، دیگر نمی‌خواست به‌عنوان مدافع راست شناخته شود و تمایل داشت با بازی با پیراهن شماره 10 الهام‌بخش سائوپائولو باشد و مثل یک حلقه اتصال و در واقع همه‌کاره تیم شود.

بعد از یک سال اوضاع آنطور که او پیش‌بینی می‌کرد جلو نرفته است. سائوپائولو سه‌شنبه گذشته در آخرین بازی خود در مرحله گروهی کوپا لیبرتادورس 5 بر یک بیناسیونال پرو را در گروه D در هم کوبید اما این نتیجه فقط برای سوم شدن آنها در گروه کافی بود و پشت سر ریورپلاته و لیگا دو کیتو قرار گرفتند تا به رفتن به «کوپا سودامریکانا» که رقابت‌های درجه دو فوتبال باشگاهی آمریکای جنوبی محسوب می‌شود، قناعت کنند. سائوپائولو با وجود جذب آلوز، اسطوره اتلتیکومادرید خوانفران و همچنین پدیده سابق میلان، الکساندر پاتو که مردادماه قراردادش را تمدید کردند، با کسب هفت امتیاز پشت سر دو تیم 13 و 12 امتیازی ایستاد و رفتن به سودامریکانا برای هواداران غول برزیلی بی‌نهایت ناامیدکننده است.

ناتوانی این باشگاه در تصمیم‌گیری درست و قاطعانه در مورد این مدافع کناری فوق‌العاده که نمی‌خواهد مدافع کناری باشد، در این ناکامی بزرگ بی‌تأثیر نبود. در اواسط تیر هنگامی که فوتبال برزیل و آمریکای جنوبی در تعطیلی ناشی از شیوع ویروس کرونا به‌سر می‌برد، آلوز به خبرنگاران گفت: «حالا دیگر دیوانگی است اگر بخواهند من را در دفاع به‌کار بگیرند. من بیشترین احساس آرامش و راحتی را در پست بازیساز -چیزی شبیه پست ژاوی در بارسلونا- می‌کنم و از آنجا خیلی بهتر و بیشتر می‌توانم به تیم کمک کنم که تعادل داشته باشد و درست بازی کند.»

در واقع این بازیکن 37ساله از وقتی بازی‌ها از سر گرفته شده در ترکیب اصلی تیم در رقابت‌های سری A برزیل و لیبرتادورس چرخیده و در تنها 12 بازی در شش پست مختلف از جمله دفاع راست به بازی گرفته شده است. این بی‌ثباتی به شکستگی دست او اضافه شد که نگذاشت در دو بازی نخست تیمش در مرحله گروهی کوپا لیبرتادورس حضور داشته باشد و اینها مانع از آن شد که آلوز آن اثرگذاری مدنظرش را داشته باشد. او در 14 بازی آخرش در رقابت‌های مختلف تنها دو گل زده هرچند خودش از اینکه در میانه میدان همه‌کاره است و می‌تواند تیم را راه بیندازد خوشحال و کاملاً راضی به نظر می‌رسد.

این تغییرات زیاد در پست بازی آلوز همچنین اثر نامطلوبی روی آرزوها و برنامه‌های او برای تیم ملی برزیل گذاشته است. تنها یک سال قبل او ستاره برزیل در قهرمانی کوپا آمه‌ریکا بود اما این اواخر برای بازی‌های مقدماتی جام‌جهانی حتی به تیم ملی دعوت هم نمی‌شود و تیته، مربی سلسائو تصمیم گرفته از بازیکن جوان و باانگیزه و آینده‌دار پالمیراس، گابریل منینو به‌جای این بازیکن باتجربه استفاده کند، ضمن اینکه علناً گفته اگر آلوز نمی‌خواهد در دفاع راست بازی کند، جایی در تیم ملی برزیل نخواهد داشت.

اگرچه تلاش‌های آلوز در زمین فوتبال چندان مورد توجه قرار نگرفته اما او در جلب توجه به‌خاطر رفتارهای بیرون زمین ناکام نبوده. در شهریور یک مسابقه خیلی مهم با ریورپلاته داشتند که باید آن را می‌بردند. او قبل از مسابقه با پیراهن رقیب همیشگی ریور، یعنی بوکا جونیورز عکس گرفت ضمن اینکه در تقابل آشکار با پروتکل‌های بهداشتی برای مبارزه با کووید-19 با برخی اعضای بوکا از نزدیک دیدار داشت و با آنها در معرض دوربین عکاسان قرار گرفت.

ریور آن بازی را 2 بر یک برد و توانست در فاصله یک بازی مانده تا پایان مرحله گروهی، سائوپائولو را از لیبرتادورس بیرون بیندازد. آلوز هم سرافکنده و تنها راهی تونل شد در حالی که نیش و کنایه‌های هواداران ریور در شبکه‌های اجتماعی دست از سر او بر نمی‌داشتند و تا مدت‌ها سوژه آنها بود.

این سومین باخت «سه‌رنگ‌ها» در گروه D بود بعد از آنکه در ارتفاعات پرو و اکوادور به دو تیم به‌ظاهر کوچکتر این گروه باختند و این آماری بود غیرقابل قبول برای تیمی که برای اینکه به‌عنوان سلطان آمریکای جنوبی مطرح شود، سرمایه‌گذاری سنگینی انجام داده بود. اصرار این بازیکن برای به اشتراک گذاشتن عکس و فیلم از تجمعاتی که در دوران ریکاوری بازوی شکسته در آنها شرکت کرده بود و در آنها خبری از رعایت قوانین بهداشتی نیز نبود، هیچ تأثیر مثبتی در عزیز شدن او در چشم هواداران و مدیران باشگاه نداشت، بخصوص کلیپی که آلوز با دوستانش می‌خندید و با دست مصدومش طبل می‌زد ساعاتی قبل از آنکه هم‌تیمی‌هایش در کیتو شکست بخورند.

او در پستی کنایی در اینستاگرام نوشت: «شادی کردن ممنوع است... قانون 171» و کار تا جایی جلو رفت که برخی سایت‌های خبری از احتمال فسخ قرارداد او با سائوپائولو و بازگشتش به فوتبال اروپا خبر دادند. این اتفاق رخ نداد و او در استادیوم مورومبی ماندنی شد، اما شاید نتواند تا پایان قراردادش در سال 2022 در این تیم بماند.

همه چیز خراب نشده است. با وجود ضربه‌ای که در کوپا خوردند، سائوپائولو همچنان در لیگ امیدوار است و این تیم با سه بازی و هشت امتیاز کمتر نسبت به اینترناسیونال صدرنشین در رده پنجم قرار گرفته است. بازی این هفته تیم در برابر بوتافوگوی نه‌چندان روی فرم برگزار نشد و اینتر هم برابر مدافع عنوان قهرمانی و تیم دوم جدول، فلامنگو، با تساوی 2 بر 2 متوقف شد تا امیدواری در تیم فرناندو دینیز باقی بماند. اما قهرمانی در لیگ برزیل چیزی نیست که آلوز رویایش را داشته باشد. او قبل از مسابقه با ریور گفت: «من برای رسیدن به یک آرزو اینجا هستم؛ قهرمانی لیبرتادورس. این عوام‌فریبی یا بلندپروازی نیست. وقتی صحبت از درک بازی یا تجربه باشد، من از هم‌تیمی‌هایم جلوتر هستم.»

سائوپائولو می‌تواند در سال 2021 برای نخستین‌بار بعد از سال 2005 به این جایزه برسد. اینکه آیا آلوز صبر به خرج می‌دهد و 12 ماه دیگر در این تیم می‌ماند، هنوز معلوم نیست. فعلاً رویای او برای رهبری تیم به‌عنوان بازیکن شماره 10 به کابوس مبدل شده و حتی نتوانسته در دفاع راست هم چندان چشمگیر بازی کند. این یعنی هنوز به هیچ‌کدام از دو هدفش نزدیک هم نشده است.

منبع: گل