ویدئوهای منتشره از صحبت‌های سرپرست مستعفی باشگاه پرسپولیس را حتماً دیده‌اید؛ صحبت‌هایی که آمیخته به ادبیات کوچه‌بازاری آقای سرپرست بود و شاید اگر مهدی رسول‌پناه را پیش از این ویدئوها نمی‌شناختیم، گمان می‌کردیم الوات در حال رجزخوانی هستند! حرف‌های رسول‌پناه تبلوری از الفاظ رکیک و شوخی‌های جنسی بود و حتی در فوتبال آماتور ایران هم چنین الفاظی برای یک مدیرعامل و حتی بازیکن قباحت و تبعات دارد. مهدی رسول‌پناه که احتمالاً برای رسیدن به دانشکده دندانپزشکی و پس از آن فارغ‌التحصیلی از همین رشته و بنا به گفته خودش برای تحصیلات حقوقی و وکالت قطعاً بیش از 15 سال به مطالعه و تحصیل مشغول بوده، با دیدن چند خبرنگار که برای کله‌پا کردن‌اش برنامه‌ریزی کرده بودند چنان عنان اختیار از کف داد که تمام اسرار مگوی باشگاه حاشیه‌خیز پرسپولیس را لااقل برای تطهیر اتهام از خودش بازگو کرد. شاید پربیراه هم نباشد که می‌گویند تحصیلات و دانشگاه رفتن لزوماً ادب و شعور به همراه نمی‌آورد. رسول‌پناه با صحبت‌هایش کاری کرد که هم شائبه‌ها پیرامون رختکن ملتهب سرخ آن‌هم در آستانه برگزاری لیگ و فینال لیگ قهرمانان آسیا پررنگ‌تر شود و هم طناب بی‌کفایتی آخر سر خودش را حلق‌آویز کند. قای دندانپزشک با اینکه پیش از ورود به ساختمان خیابان شیخ‌بهایی از سابقه مدیریتی معتبر و دندان‌گیری برخوردار نبود و هرچند که بدون پیشینه فوتبالی پا به اتاق مدیرعاملی باشگاه پرسپولیس گذاشت اما عملکرد وی از امثال محمدحسن انصاری‌فرد و ایرج عرب خیلی بهتر و مثمرثمرتر بود. رسول‌پناه بدون هرگونه کشمکشی دوست داشت تا بدهی‌های سنگین باشگاه‌اش را پرداخت کند اما مأموریت مهره وزارت ورزش در ساختمان قرمز و مشکی رنگ باشگاه پرسپولیس ناتمام ماند و یک بی‌ادبی بی‌موقع، نسخه آقای دکتر را پیچید. هیچ عملکردی در فوتبال ایران مثبت مطلق نیست و همواره فراز و فرودهایی در این راه به‌وجود می‌آید. رسول‌پناه با دستور مسعود سلطانی‌فر به سرپرستی باشگاه پرسپولیس تحمیل شد، همانطور که خیلی از اعضای هیأت‌مدیره سرخابی‌ها به باشگاه ورود می‌کنند. آقای دندانپزشک شاید حتی عملکرد قابل دفاعی از خود برجای گذاشت و با جذب بازیکنان جدید پیش از بسته شدن پنجره ترانسفرینگ، سهم مهمی در فینالیست شدن سرخ‌ها ایفا کرد، ولی همین انتصابات خلق‌الساعه و رانتی باعث می‌شود تا چنین ویدئوهایی منتشر شود و آبروی چندین ساله یک وزارتخانه و یک باشگاه به مراتب بزرگ‌تر از وزارتخانه بر باد رود. سلطانی‌فر اگر دوست دارد به دوستان و رفقایش پُست بدهد، ورزش کشور جای مناسبی نیست. اصلاً درست نیست که یکی از رفقای آقای وزیر به مدیریت شرکت تجهیز و توسعه منصوب شود و دیگر رفیق‌اش وارد هیأت‌مدیره استقلال شود و به کرسی ریاست هم تکیه بزند. هرگز منطقی نیست یک دندانپزشکی را که اصول و قواعد بازی مدیریت را نمی‌داند، به حساس‌ترین نقطه مدیریت ورزش مملکت منصوب کنیم و از نتیجه‌اش قاه‌قاه بخندیم. شاید سوءمدیریت و بی‌کفایتی جایی خارج از ساختمان شیخ بهایی باشد، جایی در خیابان سئول.