تهدید باشگاه توسط بازیکنان، تازه‌ترین تراژدی این روزهای فوتبال ایران است. بازیکنانی که با وجود قراردادهای چند ساله، خواستار اصلاح آن به هر شکلی هستند و اعتقاد دارند قراردادشان از عدالت به‌دور است. یاد گرفته‌اند استوری و پست اینستاگرام بگذارند و با فشار هواداران به خواسته‌هایشان برسند. نکته مهم، مقهور شدنِ مدیران است. به‌راحتی می‌پذیرند و منافع باشگاه را فراموش می‌کنند. بازیکنانی که تا پیش از این برای رسیدن به پرسپولیس و استقلال به هر دری می‌زدند و بعد از چهره‌شدن، بنای ناسازگاری می‌گذارند و خواستار فسخ قرارداد هستند. با این دیدگاه چرا قراردادها چندساله بسته می‌شود وقتی باشگاه و مدیرانش توان ندارند از قرارداد و بندهای آن دفاع کنند؟ این سرنوشتِ فوتبال بی‌پشتوانه ایران و باشگاه‌داری آقایان است. نتیجه فوتبالی که تولید ندارد و نمی‌تواند جایگزین‌های خوبی پرورش دهد. باشگاه‌هایی که آکادمی ندارند و علاقه‌ای به یافتن و پرورش استعدادها ندارند. فوتبال، مربیان سازنده را لِه کرد و به خانه فرستاد، مربیان سازنده را منزوی کرد و احترامی برای آنها قائل نشد. مدیران باشگاه‌ها برنامه‌ای برای آینده ندارند، ایده‌ای برای اداره ندارند و منابعی هم برای هزینه ندارند. وضعیت باشگاه پرسپولیس و استقلال نمونه‌ای مناسب برای اندازه‌گیری سوءمدیریت در باشگاه‌داری است؛ نمونه صحیحی برای آن‌که میزانِ سوءمدیریت در فوتبال را به دیگران نشان دهید. افرادی که جای درست نیستند و به تبعِ آن، تصمیم درست هم نمی‌گیرند. البته وقتی عباس اسماعیل‌بیگی، لیدر باشگاه پرسپولیس برای جلسه بررسی آپشن‌ها و قراردادها و وضعیت اقتصادی باشگاه‌های تهرانی به مجلس شورای اسلامی دعوت می‌شود، چه انتظاری برای انتخاب‌های درست، افراد درست و سازوکار درست برای آینده است؟