رابرت کیتسن  

 

یک تیم قهرمان لزوماً با مربیگری درخشان، رهبری کاریزماتیک، امکانات عالی و حتی استعدادهای فردی فوق‌العاده تعریف نمی‌شود. در واقع ابتدا هیچ‌کدام از اینها شرط رسیدن به هدف نیست و موفقیت دلیل متفاوتی دارد: میزان رفاقت میان بازیکنان و اینکه اجزای تشکیل دهنده یک تیم در چه مدت زمانی با هم آمیخته و مأنوس شده‌اند.

صنعت موسیقی را ببینید. 29 تا از 35 گروه که پرفروش‌ترین آثار را تولید کرده‌اند، نخستین بار در مدرسه یا دانشگاه با یکدیگر ملاقات کرده‌اند. البته جان لنون و پل مک کارتنی که در نوجوانی در کلیسا همدیگر را دیدند، استعداد خیلی بالایی دارند اما آیا خبری از بیتلز بود اگر آن سال‌های زیاد را نزدیک هم سپری نمی‌کردند؟ مهارت و استعدادشان مهم‌تر بود یا اینکه از نوجوانی با هم بودند.

با بن داروین صحبت کنید، بازیکن سابق تیم راگبی استرالیا که حالا تحلیلگر متخصص آمار شده و به شما آمار حیرت انگیزی خواهد گفت. او 9 ورزش را در طول 30 سال مورد مطالعه قرار داده-که در هر کدام به 2000 بازیکن می‌رسد- و با اطمینان حرف می‌زند.

علاقه داروین از روزهای بازی‌اش شروع شد. استرالیا که او در سال‌های 2003-2001 برایش 28 بازی انجام داد، هر وقت به توییکنهام در اطراف لندن می‌آمد برنده می‌شد در حالی که انگلیس از همه جهت برتری داشت. کشورهای کوچکی مثل ولز و ایرلند هم فراتر از انتظارات ظاهر می‌شدند. داروین می‌گوید: «انگلیس 10 بازیکن برای پست من داشت در حالی که در استرالیا من بودم و یک نفر دیگر. تعجب می‌کردم از اینکه فرانسه و انگلیس این همه بازیکن دارند اما خبری از موفقیت پایدار نبود.»

در سال 2013 با تحلیل داده‌هایش به نتایج جالبی رسید: «متوجه شدم وقتی باشگاه‌ها نمی‌توانند بازیکنان جدید بخرند، بیشترین پیشرفت را می‌کنند و اگر بازیکن می‌خریدند پسرفت می‌کردند.»

تحقیق کرد درباره اینکه ثبات در موفقیت در ورزش اهمیت بالایی دارد یا نه. NFL و NBA و لیگ برتر و چند لیگ مهم دیگر را بررسی کرد و به این نتیجه رسید: «هر چه ثبات بیشتری داشته باشید، به درک بهتری می‌رسید. شما می‌توانید مهارت بخرید اما مهارت به تنهایی کافی نیست. اگر شما بازیکنان مختلف از کشورهای مختلف با فرهنگ‌ها و عادات مختلف را در تیم خود داشته باشید، سخت است که همه را با هم هماهنگ کنید بخصوص در دفاع.»

داروین 44 ساله به این نتیجه رسید که هر چه بازیکنان بیشتر در کنار هم باشند، اثرگذارتر خواهند بود بخصوص که به طور متوسط سه سال طول می‌کشد تا بازیکن به اوج برسد. در فوتبال لیگ برتر به طور متوسط دو سال و نیم زمان می‌برد اما مهاجمان راحت‌تر از هافبک‌ها منتقل می‌شوند. تحقیق داروین در مورد آکادمی‌های لیگ برتر یک واقعیت دیگر را آشکار کرد: «ما فهمیدیم که توانایی آکادمی هیچ ربطی به امکانات یا استعداد ندارد. بیشتر به موفقیت و ثبات تیم بالای سرشان بستگی دارد. اگر قرار بود به تیم باثبات بزرگسالان بروند عملکرد بهتری از خودشان نشان می‌دادند چون همه نقش خود را می‌دانستند.»

ایسلند که انگلیس را در یورو 2016 شکست داد، یک مورد مطالعاتی عالی است: «منطقی نیست. ایسلند با 300 هزار نفر جمعیت در برابر انگلیس با آن همه سابقه و امکانات. دلیل اصلی این است که خیلی از بازیکنان ایسلند وقتی 12 سال داشتند مجبور بودند در تیم زیر 16 سال بازی کنند چون به اندازه کافی بازیکن نداشتند. کشورهای کوچکی مثل بلژیک و ولز نباید توانایی رقابت داشته باشند اما دارند. مربیگری انگلیس و فرانسه در فوتبال و راگبی سخت‌ترین کار است به خاطر اینکه بازیکنان از باشگاه‌های خیلی متعدد و متنوعی می‌آیند. گاهی اوقات تفسیر غلط رسانه‌ها گمراه کننده است مثلاً وقتی نیوزیلند را تیمی جادویی توصیف می‌کنند در حالی که جادویی وجود ندارد. اگر جادویی در کار بود، با آمدن بازیکنان جدید در پست‌های کلیدی هم این موفقیت آل بلکز تکرار می‌شد.»

نظریه او در تحول راگبی شاید نگاه ما به همه ورزش‌ها را تغییر دهد.

منبع: گاردین