راستش هنوز باور نمی‌کنم که قهرمانى را از دست دادیم که از همه لحاظ زبانزد و الگو بود. با او در اردوها و مسابقاتی که بارها با هم رفته بودیم زندگی کردیم اما حالا باید به نبودن او عادت کنیم اما واقعاً چطور چنین چیزی ممکن است؟ چطور باید باور کنم قهرمانى که هرگز خنده از رو لبانش نمی‌رفت به این سادگی بار سفر بسته؟ مسابقات زیادى همسفر بودیم. بسیار آدم خوش‌ سفری بود و واقعاً دلم برای مهربانی‌هایش تنگ می‌شود. رفتن برای سیامند واقعاً زود بود. او حالا حالاها می‌توانست رکوردهای دنیا را جا‌به‌جا کند.