یادداشت
رضا عباسپور @rez7462
هرکجا سابقه سرمربیگری داشته، همیشه سعی کرده سوای رابطه مربی و شاگردی ارتباط عاطفی دوسویه‌ای با ورزشکارانش برقرار کند. همین خصوصیت ویژه عاطفی باعث شد حسین توکلی قهرمان طلایی وزنه‌برداری جهان در بازی‌های المپیک 2000 سیدنی، وقتی به عنوان سرمربی تیم وزنه‌برداری جانبازان و معلولان برگزیده شد، ارتباط عاطفی و برادرانه‌ای را با ملی‌پوشان این رشته ورزشی خصوصاً زنده‌یاد سیامند رحمان برقرار کند. رفاقت و صمیمیتی که باعث وارد شدن شوک شدید روحی به توکلی بعد از شنیدن خبر فوت قویترین وزنه‌بردار معلول جهان شده است.
وقتی خبر فوت سیامند رحمان اسطوره و قویترین وزنه‌بردار معلول جهان را شنیدی چه حسی داشتی؟
واقعاً خبر تلخ و دردناکی بود. خیلی تلخ است و اصلاً قابل درک نیست. فقط می‌توانم بگویم که طوری از شنیدن این خبر تلخ و غیرقابل باور شوکه شدم که تا الان هم هنوز حال خودم را نمی‌دانم. سیامند حیف بود. او یک فوق ستاره تکرار نشدنی در دنیای حرفه‌ای ورزش بود.
شما که به عنوان سرمربی مدتی بر تمرینات رحمان نظارت داشتی آیا او در این مدت از بیماری قلبی یا چیزی شبیه به این رنج می‌برد؟
خیر، سیامند هیچ بیماری قلبی یا بیماری‌هایی نظیر این مورد نداشت. فقط چون وزن رحمان خیلی بالا رفته بود و او به خاطر وضعیت فیزیکی که داشت نمی‌توانست تحرک زیادی داشته باشد، این ازدیاد وزن بیش از حد و تمرینات قدرتی سنگینی که داشت، روی قلب او فشار بیش از حدی وارد می‌کرد.
شما که موضوع به این مهمی را می‌دانستید در دوره‌ای که سرمربی تیم ملی وزنه‌برداری جانبازان بودید چرا این نقیصه را به او و مسئولان مربوطه تذکر ندادید؟
اتفاقاً من زمانی که سرمربی بودم چندمرتبه در جلسات و نشست‌های فنی که با آقای خسروی وفا رئیس فدراسیون و بابک محمدی رئیس وقت انجمن وزنه‌برداری معلولان و جانبازان داشتم، صراحتاً اعلام کردم که اصلاً با نحوه و سبک تمرینی وزنه‌برداران معلول و جانباز موافق نیستم چون به دوستان عرض کردم بچه‌های ملی‌پوش وزنه‌برداری، خصوصا آنهایی که مثل سیامند رحمان سنگین وزن هستند، به خاطر شرایط فیزیکی و نقصی که دارند تحرکشان خیلی کم است و همین کم تحرکی و نداشتن برنامه خوب هوازی در دستور کار تمریناتشان باعث می‌شود آنها در دراز مدت از نظر قلبی و عروقی با مشکلات عدیده و جدی مواجه شوند.
خاطره‌ای با مرحوم سیامند رحمان دارید که جایی به آن اشاره نکردید؟
بله. خاطرات زیادی با مرحوم سیامند داشتم که تمامی آنها شنیدنی است اما من بعد از این همه سال حضور مستمر در سطح اول ورزش قهرمانی ایران، خدا را شاهد می‌گیرم تا کنون مثل رحمان قهرمانی را ندیدم که در اوج قهرمانی و اوج قله، به قدری خاکی و خودمانی باشد که باورش برای همه سخت است. رحمان درحالی که به جرأت می‌توانم بگویم در دنیای قهرمانی یکی بود مثل «مایکل فلپس» فوق ستاره استثنایی شنای آمریکا اما هیچ‌وقت خودش را برای مردم و دوستانش نمی‌گرفت. یادم هست در مسیر عزیمت به رقابت‌های جهانی قزاقستان، وقتی ما در فرودگاه مسکو بودیم. این قهرمان در حالی که بلیت او ویژه بود و می‌توانست برای استراحت قسمت سی‌ای‌پی فرودگاه برود، ترجیح داد برای اینکه بقیه ملی‌پوشان فکر نکنند که بین او و آنها تبعیض قائل شدند، برای استراحت به سی‌ای پی نرفت و کنار بقیه بچه‌ها در همان قسمت مسافران عادی ماند.
به نظر شما به عنوان یک کارشناس درجه یک ورزشی آیا در این رشته یا سایر رشته‌های ورزشی می‌توانیم بعد از سیامند باز هم یکی مثل او را داشته باشیم؟
سیامند نه تنها در وزنه‌برداری جانبازان و معلولان، بلکه در بین ورزشکاران و قهرمانان کل رشته‌های ورزشی تک و نخبه‌ای تکرار نشدنی بود. این را من حسین توکلی که خودم قهرمان المپیک شدم و در ورزش حرفه‌ای مدعی هستم می‌گویم. ما نه تنها در ورزش ایران بلکه در دنیای حرفه‌ای ورزش یکی مثل سیامند رحمان را نمی‌توانیم پیدا کنیم. سیامند خیلی حیف بود، اسطوره‌ای را که می‌توانستیم سال‌ها در اختیار داشته باشیم و از او بهره ببریم را مفت و راحت از دست دادیم.