در فوتبال پاداشی برای نزدیک شدن به پیروزی وجود ندارد. برای تقریباً یک ساعت به نظر می‌رسید که تور تاکتیکی جنارو گتوزو، دست و پای بارسلونا را بسته است و منجر به یک پیروزی تماشایی برای ناپولی می‌شود.
البته دست و پاگیر بودن این تور آنقدر زیادی بود که آرتورو ویدال را عصبی کند که در نهایت منجر به از کوره در رفتن او و اخراجش از بارسلونا شود اما زمانی که تلاش‌های شما برای حفظ یک موفقیت جواب نمی‌دهد، در نهایت چیزی برای اینکه نشان دهید تلاش‌‌های‌تان تأثیرگذار بوده باقی نمی‌ماند.
واقع‌بین باشیم، باید بگوییم که تماشای بخش‌‌هایی از بازی تیمی که در سال‌های اخیر یکی از جذاب‌‌ترین فوتبال‌های اروپا را ارائه کرده است، کسل کننده بود.
دفاعی بازی کردن ناپولی، تیمی که به هر قیمی می‌خواست برنده میدان را ترک کند، شاید برای خیلی‌ها چندان دلچسب نبود.
بله در اینکه باید تعهد، روحیه همکاری، از خودگذشتگی و گل زیبای دریس مرتنس را تحسین کرد شکی نیست اما داستان بازی ناپولی مقابل بارسلونا مانند خوشحالی از داشتن یک ماشین اسپورت تجملی با وجود محدودیت دائمی رانندگی با سرعت پایین بود.
شاید این واقعیتی از جایگاه فعلی ناپولی بود البته در یک فصل ناامید کننده اما این تیم با تیمی که در مرحله گروهی سوهان روح لیورپول مدافع عنوان قهرمانی بود، فرسنگ‌ها فاصله دارد. از آن زمان که کارلو آنچلوتی هدایت ناپولی را برعهده داشت، خیلی چیزها در این تیم عوض شده است اما باز هم این تیم بیش از آنچه تصور می‌شد مقابل بارسلونا سلطه‌پذیر بود.
گتوزو نه در دوران بازیگری‌اش و نه از زمانی که جانشین استاد سابقش شد و هدایت ناپولی را برعهده گرفت هرگز از یک تیم اینقدر حساب نبرده بود. اینکه او بازیکنانی هجومی مانند لورنزو اینسینیه و خوسه کایخون را مجبور به شرکت در کارهای سنگین دفاعی کرده بود این موضوع را ثابت می‌کرد. اگر بخواهیم نیمه پر لیوان را بببنیم باید بگوییم نتیجه‌ای برای بازی رقم خورد که هنوز شانس صعود را برای ناپولی زنده نگه داشته است، ضمن اینکه دو مهره کلیدی بارسلونا، آرتورو ویدال و سرخیو بوسکتس هم از بازی بعد محروم شدند. پسران سن‌پائولو در طول بازی تنها یک بار به بارسلونا اجازه دادند توپ را به سمت دروازه این تیم شلیک کند که همان یک بار هم به گل تبدیل شد. ناپولی موقعیت‌های گلزنی به مراتب بهتر و بیشتری نسبت به بارسلونا داشت اما درست در همان مقطعی که آنها بازی را کمی شل گرفتند، گل تساوی بارسلونا رقم خورد. نگرانی هواداران ناپولی اما این است در بازی برگشت تیم آنها در تلاش برای جبران گل خورده در خانه بی‌پروا‌تر بازی کند و هجومی‌تر شدن آرایش‌اش فضاهای خالی بیشتری را در نیمه زمین این تیم ایجاد کند.
البته این دردسر حاصل معطوف کردن تمام و کمال تاکتیک‌های بازی تیم به کارهای دفاعی، محافظه‌کاری و چشم دوختن به ضدحملات نصف و نیمه است. ناپولی به راحتی می‌توانست بازی را یک بر صفر و حتی 2 بر صفر ببرد و گتوزو در پایان بازی یک نابغه تاکتیکی به نظر برسد اما از بخت بد او، غفلت بازیکنانش فرصتی به بارسلونا داد تا گل تساوی را بزند و نتیجه‌ای برای بازی رقم خورد که با آن نمی‌شود خیلی به ناپولی و طرفدارانش برای بازی برگشت دلگرمی داد.
البته نمی‌شود این موضوع را تنها به غفلت مدافعان ناپولی ربط داد. شاید اگر مرتنس با ضربه کف پای بوسکتس مصدوم و مجبور به ترک میدان نمی‌شد، داستان بازی فرق می‌کرد.
اینکه اینسینیه در پایان بازی اعتراف کرد در بازی برگشت تیمش باید ریسک هجومی‌تر بازی کردن را به جان بخرد، واقعیت را خیلی شفاف بیان می‌کند. مسلماً شکست دادن بارسلونا در خانه با انگیزه‌ای که از هوادارانش می‌گرفت برای ناپولی بسیار آسان‌تر از غلبه کردن بر این تیم در نوکمپ
بود.
واقعیت بی‌رحم ورزش این است که به شما برای داشتن رویکرد درست یا غلط جایزه نمی‌دهند و فقط برنده است که جایزه می‌گیرد. با این حال در فوتبال چیزی قابل پیش‌بینی نیست و اگر سه هفته دیگر این ناپولی باشد که جواز حضور در مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان را کسب کرده، آنهایی که امروز جرأت کردند گتوزو را یک مربی ناکارآمد توصیف کنند، باید حرف خود را پس بگیرند.
منبع: فوتبال ایتالیا