بازی با بحرین برای فوتبال ایران همیشه یک بازی خاص بوده. فرقی نمی‌کند که این بازی کجا و چه زمانی برگزار شود. حمرها برای فوتبال ایران همیشه لقمه گلوگیری بوده‌اند که همیشه خاطرات چرک را تداعی کرده‌اند. خاطراتی که نقطه عطف آن مقدماتی جام جهانی 2002 و بازی لعنتی منامه بوده. روزی که با چشم‌های اشکبار شاهد رقص شغال‌های بحرینی با پرچم عربستان بودیم.
داغ این ننگ تا ابد روی پیشانی بحرین باقی مانده و با هیچ آب زمزمی پاک نخواهد شد. داغی که تاریخ بازی‌های دو تیم را به دو فصل مجزای قبل و بعد خود تقسیم کرده و بدل به یک نقطه عطف سیاه شده. مثل یک زخم کاری و عمیق که جای آن همیشه در قلب ما باقی مانده و ما را آزار می‌دهد. در طول این سال‌ها بارها و بارها با بحرین سرشاخ شده‌ایم و آنها را مجازات کرده‌ایم اما حتی برد 6 گله نیز نتوانسته آن زخم ناسور نفرت انگیز را مرهم بگذارد.
بحرین امروز البته تیمی نیست که بتواند ما را آزار دهد اما رژه خاطرات منحوس گذشته در سلول‌های خاکستری، به این بازی معنا و مفهوم دیگری می‌دهد. تیمی که باید برابرش بیش از همیشه مایه بگذاریم، بجنگیم و بی‌رحم باشیم.