ظاهراً تیم گلدناستیت وریرز قصد دارد اصطلاح «مدیریت فشار بازی‌ها» را از فرهنگ لغت NBA حذف کند. سؤالی که همیشه ذهن مسئولان این تیم را درگیر می‌کند این بوده که چرا فشار کاری استفن کری را کم کنیم وقتی که او می‌تواند از هر فاصله‌ای توپ را داخل سبد بیندازد؟ چرا استیو کر، (سرمربی وریرز) باید زمان حضور کری در زمین مسابقه را کاهش دهد وقتی که این ستاره 31 ساله احساس می‌کند هنوز در اوج دوران بازیگری‌اش قرار دارد؟
خود کری میگوید: «میخواهم در تمام 82 مسابقه فصل حداقل 48 دقیقه بازی کنم. مربی‌مان، کر، همین یک دقیقه پیش این را تقریباً تأیید کرد. از این بابت خیلی هیجان‌زده‌ام.»
کری این جملات را به شیوه‌ای طنزآمیز بیان کرد. برای او مقاومت کردن در برابر لذت شوخی و لطیفه‌گویی همانقدر سخت است که وسوسه انجام یک پرتاب سه امتیازی از فاصله 9 متری. البته شاید فرصت‌هایی که او برای انجام چنین پرتاب‌هایی به دست می‌آورد - بخصوص بعد از جدایی کوین دورانت به‌عنوان بازیکن آزاد و خانه‌نشینی کلی تامپسون به خاطر عمل جراحی که اخیراً روی زانوی او انجام شده است - بیشتر باشد اما باید دید که آیا وریرز امسال زمان بازی‌های کری را به شیوه‌ای متفاوت از آنچه در این 10 سال اخیر انجام داده، مدیریت خواهد کرد؟
کمی قبل‌تر، باب مایرز، مدیرعامل باشگاه وریرز درباره کری گفته بود: «هیچ برنامه‌های برای استراحت دادن به او وجود ندارد مگر اینکه اتفاقی رخ دهد. فکر نمی‌کنم که خودش هم دنبال چنین چیزی باشد.» نه، کری مسلماً به دنبال چنین چیزی نیست. برخلاف زمانی که او و هم‌تیمی‌هایش در 5 حضور پیاپی در فینال‌های NBA سه قهرمانی کسب کردند، وریرز امسال دیگر به‌عنوان مدعی بلامنازع کسب یک عنوان قهرمانی دیگر در بالاترین سطح از بسکتبال باشگاهی دنیا محسوب نمی‌شود. البته چه دلیلی هم دارد که محسوب شود؟
وریرز بازیکنی مانند دورانت که یکی از بهترین امتیاز‌آوران NBA طی سال‌های اخیر بوده را از دست داده است، همینطور یک مدافع کنار چند‌کاره و بازیکن کهنه‌کار و باارزش مانند آندره ایگودالا و البته یک مهره کلیدی مانند شاوت لیوینگ‌استون. تامپسون هم قطعاً به خاطر صدمه‌ای که به رباط صلیبی‌اش وارد آمد (در بازی ششم فینال فصل گذشته مقابل تورنتو) 55 بازی اول فصل جدید را از دست می‌دهد.
البته اینها بدان معنا نیست که کاری با هر بار صاحب توپ شدنش در فصل جدید شانس کمتری برای کسب امتیاز خواهد داشت.
در حقیقت او مطمئن است که گلدناستیت امسال هم مدعی قهرمانی خواهد بود چرا؟ دلایلش شامل دفاع و بازیسازی دریموند گرین و بازگشت در شرف وقوع تامپسون، شوت‌ها و پاسکاری دآنجلو راسل، راهنمایی‌های کر به‌عنوان سرمربی، آنالیز دقیق بازی‌های حریفان و البته خود کاری.
کری میگوید: «من با همان ذهنیت قبل و بدون توجه به اینکه کدام بازیکن در تیم‌مان به میدان می‌رود، چه کسی از جمع‌مان جدا شده است و چطور می‌توانم در زمین مسابقه تأثیرگذار ظاهر شویم، بازی می‌کنم. معنای این حرفم این نیست که قرار است تمام پرتاب‌هایم به امتیاز تبدیل شود بلکه میخواهم بگویم تلاشم را می‌کنم که باعث ارتقای بازی هم‌تیمی‌هایم شوم. من خوش‌شانس بوده‌ام که فرصت بازی در کنار بعضی بازیکنان بسیار بااستعداد را داشته‌ام و ما در کنار یکدیگر باعث ارتقای سطح بازی‌های‌مان شدیم. با این وجود ذهنیت من برای بازی در فصل جدید همان ذهنیتی است که در گذشته داشتم.»
با اینکه خود کاری تأکید دارد ذهنیتش برای بازی کردن فرقی نکرده است، به نظر می‌رسد که وریرز قصد دارد با احتیاط بیشتری از ستاره آمریکایی‌اش استفاده کند. استیو کر درباره برنامه‌هایی که برای فصل جدید در مورد کاری و دریموند گرین دارد، گفت: «من نمی‌خواهم بیش از اندازه روی آنها فشار بیاورم.»
حقیقت این است که کر در فصول اخیر روی کاری فشار زیادی آورده است. در طول فصول سلطه وریرز بر NBA، کاری همیشه در بازی‌هایی که آماده بوده حداقل 30 دقیقه در میدان حضور داشته است. او در فصل 15-2014 به طور متوسط 7/32 دقیقه در هر بازی، در فصل 16-2015 به طور متوسط 2/34 دقیقه، در فصل 17-2016 به طور متوسط 4/33 دقیقه، در فصل 18-2017 به طور متوسط 32 دقیقه و در فصل گذشته به طور متوسط 8/33 دقیقه در هر بازی حضور داشته است. با این وجود او در فصل 18-2017 مجموعاً 31 بازی و در فصل 19-2018 مجموعاً 13 بازی را به دلیل مصدومیت‌های مختلف از نواحی قوزک و زانو و کشاله پای چپ از دست داده است.
با کاهش ذخیره ستاره‌های آل‌استار و نیمکتی جدید، گلدناستیت در وضعیتی نیست که با دچار شدن کاری به یک مصدومیت سنگین دیگر بتواند بدون هیچ مشکلی به کارش ادامه دهد و به همین دلیل باید بین فشار آوردن روی او برای پر کردن خلأ ستارگان جدا شده و استفاده محتاطانه‌تر از او برای رساندنش به روزهای پایانی فصل یک مسیر را انتخاب کند.
شاید وقتی این را در نظر بگیرید که کاری ناگهان به مسن‌ترین بازیکن وریرز تبدیل شده است، در پیش گرفتن مسیر دوم منطقی‌تر به نظر برسد.
منبع:USATODAY