printlogo


کد خبر: 195988تاریخ: 1398/7/10 00:00
پرده ویژه

این‌بار، بالوتلی، نه!


سام ستارزاده


شاید 29 سالگی برای تولد دوباره ستاره‌ای که هیچ‌گاه به‌ اندازه پتانسیل درونش برای پیشرفت نجنگید، دیر باشد. شاید پیراهن باشگاهی مانند برشیا برای یکی از بهترین بازیکنان سیه‌چرده تاریخ ایتالیا -‌اگر نگوییم برترین سیاهپوست‌- گشاد به ‌نظر برسد. ماریو بالوتلی غیر‌قابل ‌پیش‎‌بینی‌تر از آن است که حدس ‌بزنیم تا چه اندازه حسرت تلاش‌های نکرده در زمین تمرین و موقعیت‌های سوزانده در دوران کاری‌اش را خورده؛ ولی او هنوز یک بخت دیگر دارد. بختی برای اینکه میراثی در خور استعدادش به‌نمایش بگذارد.
ورزشگاه سن‌پائولو نقطه شروعی دوباره برای سوپرماریو در سری‌آ بود. پیا، دختر بالوتلی، بزرگترین برندۀ این‌ هفته جدال ناپولی - برشیا بود؛ چرا‌که هم تیم محبوبش دو بر یک پیروز شد؛ و هم تک گل طرف بازنده توسط پدرش به‌ثمر رسید. از میان تمام حرکات عجیب که در حین بازی‌های بالوتلی دیدیم، در آغوش کشیدن پیا که پیراهن ناپولی را نیز بر تن داشت یکی از زیباترین و احساساتی‌ترین پرده‌ها بود.
بیش از 1450 روز بود که پای بالوتلی در فوتبال ایتالیا به گلزنی باز نشده ‌بود. سوپرماریو بیشتر این روزها را در فرانسه می‌گذراند. شاید بعدها بگوید که بهترین خاطرات فوتبالی‌اش در باشگاه نیس رقم خورده ‌است. لوسین فاوره سرمربی موفقی در مهار حواشی بالوتلی بود و در دو سال حضورش در این بندر، کمترین برخورد را با مهاجم ایتالیایی داشت. نه اینکه هیچ کشمکشی نداشت. پس از چند بازی عملکرد ضعیفش را زیر تیغ انتقادش برد؛ از جمله پس از تساوی برابر رن و حذف از لیگ اروپا به‌دست ناپولی اما دو فصل متوالی از بالوتلی بهترین گلزن تیمش را ساخت و یک سومی شیرین هم در لوشامپیونا به‌دست آورد. مقامی که خود فاوره ارزشش را از چهارمی لیورپول در سال آخر ماریو قبل از پیوستن به نیس کمتر نمی‌پنداشت.
هرچند دوران خوش بالوتلی در نیس با پیوستن فاوره به دورتموند و روی کار آمدن پاتریک ویرا، هافبک سابق تیم‌ملی فرانسه به پایان رسید، او یک زمستان دیگر را هم در فوتبال فرانسه روی آتش گذراند؛ این‌بار با پیراهن مارسی. هرچند در یکی از سیاه‌ترین فصول این باشگاه پرسابقه، ولی در همان یک نیم‌‌فصل، به‌غیر از فلورین تائووا و والنتین ژرما، از سایر بازیکنان تیم بیشتر گل ‌زد.
حال بالوتلی دوباره به خانه بازگشته ‌است. با رد پیشنهاد پارما، به شهری بازگشت که در آن رشد کرده، چهار بازی اولش را به‌علت محرومیتی که از لیگ فرانسه با خود به ایتالیا سوغات برد، بیرون گود ماند؛ برابر یوونتوس حضور دوباره در سری‌آ را جشن‌ گرفت و با گلزنی برابر شاگردان کارلتو نشان ‌داد که آماده خط‌ و نشان کشیدن برای سایر مدعیان آقای گلی سری‌آ است. او سال گذشته به‌ واسطه نمایش‌های خوبش در لیگ یک فرانسه، به‌ دور از هیاهوی جام‌جهانی روسیه، به اردوی ناامیدکننده‌ترین آتزوری تاریخ معاصر دعوت ‌شد و اگر نسبت به فرصت‌هایش قدردان‌تر باشد، شاید بتواند خرق‌ عادت کند و از سوپرماریویی پرده‌برداری کند که فوتبال‌دوستان ایتالیا سال‌ها به انتظارش نشستند.



 


Page Generated in 0.0057 sec