نامه حیدر بهاروند به باشگاه‌های لیگ برتری درباره سقف قرارداد. در متن این نامه آمده است که اگر سه چهارم باشگاه‌ها با این پیشنهاد موافق باشند سازمان لیگ تمهیداتی را برای نظام‌مند شدن ارقام قراردادهای بازیکنان اعمال خواهد کرد. این اتفاق خوبی است اما ظاهراً دوستان در سازمان لیگ دیر به این فکر افتاده‌اند. به همین بهانه چند سؤال و نکته از آقای بهاروند و رفقایش در سازمان لیگ می‌پرسم.
اگر تصمیم به گذاشتن سقف قرارداد داشتید چرا پیش از اینکه فصل نقل و انتقالات آغاز شود این کار را انجام ندادید؟ حالا که خیلی از باشگاه‌های لیگ برتری بازیکنان مورد نظر خودشان را جذب کرده‌اند و رقمی را هم در قبال پیش پرداخت داده‌اند به این فکر افتاده‌اید که ارقام دریافتی زیاد است؟
در نامه پیشنهادی خودتان نوشته‌اید که اگر این تصمیم نهایی شود شامل قراردادهای قبلی هم خواهد شد. گمان می‌کنید بازیکنی که قرارداد رسمی بسته حاضر می‌شود از این قانون تمکین کند؟ قراردادی که بازیکن فوتبال نوشته رسمی است و بدون شک یک شکایت ساده به فیفا می‌تواند برای باشگاه‌های لیگ برتری دردسر به همراه داشته باشد.
 سال‌ها قبل وقتی چنین قانونی در فوتبال ایران وضع شد، خیلی زود راهکار دور زدنش هم پیدا شد. فوتبالی‌ها به خوبی به یاد دارند که کدام بازیکن از آقای مدیرعامل به جای قراردادش خودرو گرفت، برای کدام بازیکن تراول‌ها را از زیر میز رد کردند و مابقی قرارداد یک بازیکن را یک مغازه در یکی از پاساژهای تهران دادند. آقای بهاروند! چقدر تضمین می‌دهید که چنین اتفاق‌هایی نیفتد؟
آقای بهاروند شما می‌خواهید سقف قرارداد را قانون کنید تا دیگر هیچ باشگاهی تخطی نکند و خارج از چهارچوب قانون با بازیکنان قرارداد نبندد. استاد شما خودتان غیر قانونی رئیس سازمان لیگ برتر هستید و اگر قرار است چیزی را قانون کنید از خودتان شروع کنید.
قانون‌های اینچنینی در فوتبال ایران جواب نمی‌دهد. این خط و این نشان! اگر بلبشوی دیگری به راه نیفتاد و اگر مدیر فلان باشگاه یک روز مصاحبه نکرد و پرده‌ها نیفتاد؟ آن روز امیدوارم که حرفی برای گفتن داشته باشید.

 

یادداشت
 وصال روحانـی  
اگر به حرف‌های علیرضا منصوریان درخصوص استعفای اخیرش از سمت سرمربیگری تیم فوتبال صنعت نفت آبادان استناد و آن را برابر با واقعیت تلقی کنیم، شروط و ملزومات تیمداری در فوتبال ایران آنقدر بالا رفته و قیمت آنچنان گران شده که باید هر فصل 500 میلیارد تومان هزینه کنید وگرنه کلاه‌تان پس معرکه خواهد بود. سرمربی فصل گذشته «آبادان- برزیلته» که با وجود داشتن انواع مشکلات بزرگ مالی آنقدرها هم در لیگ بیست و یکم بد عمل نکرد و با رساندن طلایی‌های آبادان به رتبه دهم جدول رده‌بندی ابقای آنها را در این لیگ حتمی ساخت، گفته است: «برای ما در فصل جدید حداکثر 50 میلیارد تومان کنار خواهند گذاشت حال آنکه بعضی باشگاه‌ها با بودجه‌های 500 میلیاردی وارد عرصه لیگ بیست و دوم شده‌اند. با این ارقام ما به جایی نخواهیم رسید و در نتیجه بهتر است که صحنه را به دست مربیان دیگری بسپارم.»
منصوریان یک پیام خداحافظی احساسی را برای هواداران صنعت نفت هم گذاشته و از آنها بابت اینکه او را مورد حمایت قرار داده‌اند، تشکر کرده است. با این حال او در این متن وداع‌گونه نیز اشاراتی آشکار و مستقیم به دغدغه‌های مالی صنعت نفت داشته و به اینکه همین مسائل فصل گذشته او را جان به لب کرد و دورنمای فصل تازه که از 20 مرداد شروع می‌شود اگر تیره‌تر از فصل قبل نباشد، قطعاً روشن‌تر هم نیست.
 

در حالی که سران صنعت نفت پس از استعفای علی منصور از ابتدای هفته جاری مشغول تلاش برای شناسایی جانشین وی بوده‌اند، هم بازیکنان و وابستگان این تیم با یادآوری شرایط تلخ فصل پیش به این مربی بابت کناره‌گیری‌اش حق داده‌اند و هم هواداران صنعت نفت قادر به لمس این واقعیت شده‌اند که تغییر اساسی و مهمی در بنیه مالی محبوب‌ترین تیم شهر آبادان (و شاید کل استان خوزستان) داده نخواهد شد و قصه همانی خواهد ماند که بوده است. فصل پیش انواع سؤال‌ها و ابهام‌ها پیرامون این مسأله مطرح شد که به چه سبب وزارت نفت کمک‌های مالی خود را به دو تیم وابسته به این وزارتخانه قطع کرده و پس از شروع مجدد روند کمک مالی به این دو باشگاه (صنعت نفت آبادان و نفت مسجدسلیمان) نیز به حداقل ارقام و نازل‌ترین کمک‌ها اکتفا کرده است. مسائلی از این دست سبب شد که بارها جلسات تمرینی این دو تیم در اعتراض به شرایط مالی موجود به تعطیلی کشیده شود و به تبع آن، کیفیت کار آنان به لحاظ فنی هم پایین بیاید و نتایج ضعیف‌تری بگیرند و یکی از آنها (نماینده مسجدسلیمان) با خطر جدی سقوط به دسته‌ای پایین‌تر مواجه شود. نفت مسجدسلیمان سرانجام از این بلا نجات یافت اما این امر را بیشتر مدیون نقایص و نتایج ضعیف‌تر فجرسپاسی شیراز و شهر خودرو بود که گوی سبقت برای سقوط را از این تیم ربودند و به «لیگ یک» رفتند وگرنه مسجدسلیمانی‌ها چنان دچار ضعف سازماندهی و بی‌پولی و ناامیدی بودند که حتی برای سفر به اینجا و آنجا و انجام مسابقه‌های دور از خانه خود مشکل داشتند و این دردی بود که نفت آبادان هم حس می‌کرد.


 

با این اوصاف نباید از کناره‌گیری منصوریان از پست سرمربیگری «آبادان- برزیلته» تعجب کرد زیرا او تقریباً مطمئن است که همان فضای غیرمستحکم مالی و فقدان ضمانت‌های اقتصادی برای صنعت نفت تکرار خواهد شد و برای نفت مسجدسلیمان نیز همین طور و به نفع او و روح و روان وی است که یک بار دیگر در این بازی پر ضرر شرکت نکند و وارد اینگونه وادی‌های بدفرجام نشود. تنها نکته‌ای که باقی می‌ماند، تخمین زدن قدری دقیق‌تر خرج تیمداری در لیگ برتر و میزان هزینه‌ای است که باید در این زمینه متحمل شد. شاید رقم 500 میلیارد تومان که علی منصور در یکی از مصاحبه‌های اخیرش به آن اشاره کرده، همراه با اغراق بوده و بسیاری از تیم‌های لیگ سر و ته قضیه حضور خود در هر فصل این لیگ را با 200 و حداکثر 250 میلیارد تومان «هم بیاورند» اما این ارقام نیز اصلاً مخارج اندکی نیست و با اینکه پول کم‌ارزش‌تر از گذشته شده و قدرت خرید آن کاهش یافته اما این قبیل آمار هم افراطی و نمونه پرداخت‌های بیش از حد و غیرمسئولانه در ورزشی است که در کشور ما فقط از منظرهای اقتصادی و نحوه و وسعت پرداخت‌ها حرفه‌ای است و هیچ چیز دیگر آن رنگ و بوی حرفه‌ای‌گری را ندارد و از مصادیق جهانی و متدهای رایج در کشورهای صاحب فوتبال حرفه‌ای واقعی، تبعیت نمی‌کند.
 

برای بازیکنان حرفه‌ای، حضور در ترکیب اصلی جزو مهم‌ترین اصول است. بازیکنی که برای نیمکت‌نشینی آماده باشد، همه تلاش‌های گذشته را به باد می‌دهد. یک فوتبالیست زمانی می‌تواند از کارنامه خود دفاع کند و در سال‌های بعد، قراردادهای بهتر ببندد که توانایی حضور در میدان را داشته باشد، در غیر این صورت هیچ باشگاهی با بازیکن نیمکت‌نشین قرارداد میلیاردی نمی‌بندد. از سوی دیگر، در سال جام جهانی، همه فوتبالیست‌ها مدعی دعوت به کمپ هستند و این موضوع، کار یحیی گل‌محمدی را برای چیدن ترکیب اصلی و حتی لیست 18 یا 20 نفره سخت می‌کند. گل‌محمدی که معتقد است هنوز نیمی از لیست او جذب تیم نشده‌اند، همین حالا با دو جین ستاره سرشناس مواجه است. بازیکنانی که همه تیم‌ها آرزوی جذب‌شان را دارند؛ علیرضا بیرانوند، مرتضی پورعلی‌گنجی، سیامک نعمتی، وحید امیری، دانیال اسماعیلی‌فر، مهدی ترابی، مهدی عبدی، گئورگ گولسیانی، سروش رفیعی، سعید صادقی، علی نعمتی، فرشاد فرجی، کمال کامیابی‌نیا، امید عالیشاه و... که هر کدام‌شان می‌توانند نتیجه یک بازی را تعیین کنند. یحیی می‌گوید باز هم بازیکن می‌خواهد اما سؤال اینجاست که چند نفر از این همه ستاره باید بیرون بنشینند و چه کسانی به میدان بروند. داشتن تیم پرستاره یک حُسن است و مدیریت آن، یک چالش جدی. گل‌محمدی در فصل گذشته نشان داد در مدیریت مهره‌هایی چون رامین رضاییان، رضا اسدی، مهدی شیری، حامد لک، سیدجلال حسینی و... هم دچار مشکلاتی بود و خبرهای ضد و نقیضی در مورد ارتباط او با چند بازیکن دیگر به گوش می‌رسید؛ حال باید دید در ادامه فصل قرار است چطور با بازیکنان جدید و قدیمی تعامل کند. آیا شانس بازیکنانی که قبل از حضور در پرسپولیس، ملی‌پوش بودند برای رسیدن به لیست نهایی جام جهانی، بالاست یا آنها به خاطر نیمکت‌نشینی مجبورند زندگی حرفه‌ای خود را فدای حضور در پرسپولیس کنند؟ بگذارید ببینیم یحیی قرار است چطور این چالش را مدیریت کند.
 

دراگان اسکوچیچ تحت شدیدترین فشارهای ممکن است. عملکرد ضعیف در ماه‌های گذشته، عدم توانایی گرفتن امکانات از مدیران فدراسیون فوتبال، سکوت مقابل حواشی و شایعات، ناکامی برابر الجزایر، برنامه‌ریزی مفتضحانه در اردوی قطر و اخبار تلخی که پیرامون تیم ملی به گوش می‌رسد، باعث تضعیف جایگاه و موضع او شده و حتی مشخص نیست در جام جهانی قطر، آیا دراگان را روی نیمکت می‌بینیم یا نه.
جامعه فوتبال به دو نیم تقسیم شده؛ گروهی که احساس می‌کنند ادامه همکاری با اسکوچیچ بیهوده است و او توانایی مدیریت تیم را ندارد و گروه دوم که همچنان پای حمایت از او ایستاده‌اند و می‌گویند حقش است تیم ملی را در جام جهانی هدایت کند. البته هر دو گروه، نمی‌توانند با خوشبینی کامل از موفقیت قطعی تیم ملی در جام جهانی صحبت کنند زیرا عملکرد ماه‌های اخیر اسکوچیچ سبب ایجاد حس ناامیدی شده و فدراسیون فوتبال هم هیچ برنامه‌ای برای حمایت از تیم ملی و برنامه‌های دراگان ندارد.
در این شرایط، اسکوچیچ هم عازم سفر به کشورش شده تا پس از یک اردوی پر حرف و حدیث استراحت کند، آن هم در حالی که مربیان تیم‌های حاضر در جام جهانی مشغول آنالیز، بررسی، برنامه‌ریزی و کار گروهی در راستای ایجاد بهترین وضعیت ممکن در ماه‌های باقی‌مانده تا شروع بزرگترین تورنمنت فوتبال دنیا هستند.
کاش اسکوچیچ این پیشنهاد را می‌پذیرفت و هرچه زودتر به تهران برمی‌گشت تا جلسات خود با مسئولان فدراسیون را پیگیری کند و با پافشاری روی کمیته‌های مختلف، شرایط تمرینی و اردوهای آینده را پیگیر شود. او تا زمانی که سرمربی تیم ملی است، حق دارد حتی در برنامه‌ریزی سازمان لیگ برای فصل بیست و دوم دخالت کند و اردوهای بیشتری بگذارد تا آماده‌ترین‌ها را به جام جهانی ببرد.
اسکوچیچ تا زمانی که هدایت تیم ملی را برعهده دارد، باید رساترین صدای اعتراض به بی‌برنامگی فدراسیون را سر دهد. سکوت و فرار از محیط، بدترین اتفاق ممکن برای اوست. قطعاً زمان بیشتری برای استراحت در آینده وجود دارد اما اگر دراگان قصد ادامه همکاری با تیم ملی را دارد، امروز باید پای کار باشد و همه چیز، حتی اردوی پیش‌فصل تیم‌های لیگ برتری، شرایط لژیونرها، برنامه‌ کمیته بین‌الملل و بخش‌های رسانه‌ای فدراسیون را مدیریت کند. شبیه به رفتاری که کارلوس کی‌روش بروز می‌داد.
کی‌روش طوری رفتار کرده‌ بود که هر وقت وارد فدراسیون می‌شد، تن و بدن مدیران فدراسیون می‌لرزید. البته رفتارهای خاصی هم داشت که باعث عصبانیت بخشی از جامعه فوتبال شد ولی در اعتراض به مدیران فدراسیون، نمره قبولی گرفت. حالا کمترین انتظار از اسکوچیچ این است که زودتر برگردد و آنقدر روی برنامه‌هایش پافشاری کند که همه راضی به همراهی و حمایت از تیم ملی شوند. او باید زودتر کارها را به دست بگیرد؛ البته اگر هنوز شانسی برای هدایت تیم ملی داشته باشد!

 

داستان نقل و انتقالات تابستانی امسال با سایر فصول کاملاً متفاوت شده است. برگزاری جام جهانی در فصل پاییز و بین دو نیم فصل مسابقات موجب شده تا تعدادی از بازیکنان بزرگ کشورمان که شانس حضور در این تورنمنت را دارند شرایط ویژه‌ای برای عقد یا تمدید قرارداد مطرح کنند. اغلب آنها خواهان گنجانده شدن این بند در قراردادشان هستند که بتوانند بعد از پایان رقابت‌های جام جهانی و قبل از شروع نیم فصل دوم لیگ برتر بدون اینکه مکلف به پرداخت غرامت شوند، از تیم خود جدا شده و راهی باشگاه دیگری شوند. این بند از آن جهت مدنظر قرار گرفته که بازیکنان نمی‌خواهند بازار جام جهانی را از دست بدهند و اگر در قطر مورد توجه تیم‌های خارجی قرار گرفتند بدون هیچ دغدغه‌ای از بابت رضایتنامه خود زمینه برای جدایی آنها فراهم آید.

فدراسیون جهانی فوتبال همواره در ماه‌های منتهی به برگزاری رقابت‌های جام جهانی اقدامات اداری خود جهت انجام این مسابقات را به طور کامل انجام می‌دهد و هیچ کاری را به روزهای پایانی موکول نمی‌کند. بر اساس قاعده‌ای که سا‌ل‌هاست پیاده می‌شود، تیم‌های راه یافته به جام جهانی باید حدود دو ماه قبل از بازی افتتاحیه یک فهرست ۵۰ نفره از بازیکنانی که می‌خواهند از وجودشان در تورنمنت استفاده کنند را در اختیار فیفا بگذارند و در نهایت از میان این نفرات، اسامی چهره‌های مورد نظر خود را برگزیدند، به همین دلیل قرار است فهرست اولیه تیم ملی برای حضور در جام جهانی قطر انتهای شهریور ماه در اختیار فیفا قرار بگیرد. از قرار معلوم، دراگان اسکوچیچ تا یک هفته قبل از شروع مسابقات فرصت دارد تا فهرست نهایی خود را اعلام کند. در این دوره جام جهانی قرار است برای اولین بار به تیم‌ها اجازه بدهند ۲۶ بازیکن معرفی کنند. البته باید دید که چند نفر از آنها اجازه نشستن روی نیمکت ذخیره‌ها را پیدا خواهند کرد.

استقلال در بهار سال ۱۳۹۷ شرایط بسیار خوبی داشت. این تیم علاوه بر قهرمانی در جام حذفی نتایج فوق‌العاده‌ای در لیگ قهرمانان آسیا گرفت و توانست الهلال عربستان را از مرحله گروهی آن پیکار‌ها کنار بزند، به همین خاطر هواداران استقلال بسیار امیدوار بودند که تیم‌شان تابستان سال ۹۷ به مراتب بهتر می‌شود و مقتدرانه می‌رود برای قهرمانی در فصل آینده و لیگ قهرمانان آسیا اما همه آن رویاها به کابوسی بسیار تلخ بدل شد! بازیکنان مؤثر و کلیدی استقلال عملاً به تاراج رفتند و وینفرد شفر سرمربی وقت این تیم هم در یک اشتباه استراتژیک تمرینات را دیرتر از سایر تیم‌ها آغاز کرد تا استقلال به هیچ کدام از اهدافش نرسد و روزهای خوبی را سپری کند. حالا هواداران استقلال دقیقاً نگران تکرار همان روز‌ها هستند و می‌ترسند مدافع عنوان قهرمانی لیگ برتر نه تنها بازیکنان خوب خود را از دست رفته ببیند بلکه به واسطه استارت دیرهنگام تمرینات نیز عملاً از رقبایش عقب بیفتد.

تیم ملی فوتبال کشورمان که فرصت برگزاری دیدارهای تدارکاتی در خرداد ماه را به راحتی و تلخی هر چه تمام‌تر از دست داد حالا چشم امید خود را معطوف به فرصت‌هایی کرده که فیفا در انتهای شهریور و روزهای آغازین مهر ماه در اختیار تیم‌های ملی برای برگزاری مسابقات دوستانه می‌گذارد.
بدون شک یکی از مهم‌ترین طرح‌های دراگان اسکوچیچ برای انتخاب ترکیب ثابت، گزینش دروازه‌بان اصلی ما در جام جهانی است که هنوز نتوانسته خود را متقاعد کند که از میان بیرانوند و عابدزاده کدام‌یک را تحت عنوان مرد شماره یک در قطر به کار بگیرد. البته شرایط علیرضا بیرانوند فعلاً بهتر است ولی امیر عابدزاده در شهریور ماه آخرین فرصت را پیش روی خود می‌بیند و باید طی ماه‌های باقی مانده آنقدر خوب باشد تا اسکوچیچ حداقل در یکی از دو دیداری که قرار است انتهای شهریور و ابتدای مهر برگزار کنیم، به او مجال حضور در ترکیب اصلی تیم ملی را بدهد.