کمتر از 5 ماه تا جام جهانی در قطر باقی مانده. 5 ماه پر از استرس. فرقی ندارد شما طرفدار تیم مدعی جام جهانی باشید یا تیمی که به قول رسانه‌های فرنگی فقط به منظور گردش و تفریح قرار است به قطر اعزام شود.
 به هر حال طرفداران تیفوسی از همین حالا خواب بازی‌های تیم محبوب‌شان در مهم‌ترین مسابقات فوتبال دنیا را می‌بینند. در این بین البته شاید از لحاظ استرس هیچکس به پای سرمربیان حاضر در جام جهانی نرسد. آنهایی که از همین حالا می‌دانند در صورت نتیجه نگرفتن مطلوب‌ تیم‌شان در قطر ممکن است سال جدید میلادی را بدون کار شروع کنند. اسکوچیچ یکی از این مربیان است که حتی برخی‌ها می‌گویند شاید کارش به جام جهانی هم نرسد. گرت ساتگیت، سرمربی تیم ملی انگلیس هم با توجه به نتایج بدش در ماه گذشته، می‌داند که رسانه‌های انگلیسی در صورت ادامه این روند به او رحم نخواهند داشت. نیمکت چند تیم مدعی دیگر هم لرزان به نظر می‌رسد. آینده دشان در تیم ملی فرانسه مشخص نیست، بلژیک احتمالاً با تغییر سرمربی مواجه شود و تاتا مارتینو هم در  مکزیک آرام و قرار ندارد.
 

فرصت مهمی را از دست داده‌ایم. بدون تعارف بیایید در مورد آینده حرف بزنیم؛ ما این فرصت را داشتیم که تیم ملی را در بهترین فرم ممکن به جام جهانی بفرستیم اما بی‌برنامگی فدراسیون، بلایی بر سر مهم‌ترین تیم ورزشی ایران آورد که به این زودی کمر راست نمی‌کند.
 بازی با انگلیس که مدعی قهرمانی به حساب می‌آید، شاید برای بازیکنان ما یک کارنامه تلقی شود اما برای مردم ایران، یک دیدار حیثیتی است. اگر با این شرایط به جام جهانی برویم و با یک آبروریزی بزرگ در گام اول مواجه شویم، چه اتفاقاتی رخ می‌دهد.
 یک نسل از فوتبال عربستان بابت شکست 8 بر صفر مقابل آلمان در جام جهانی 2002 نابود شد و همین اتفاق می‌تواند روی تاریک پیش‌بینی‌ها برای فوتبال ایران در اولین بازی مقابل انگلیس باشد. کابوسی که هر لحظه، به آن نزدیک‌تر می‌شویم. البته نسل فعلی فوتبال ایران، سرشار از بازیکنان مستعد و زحمت‌کش است اما این بازیکنان به یک شیر برای هدایت‌ و راهبری احتیاج دارند نه مربی معمولی که از ترس فاصله پروازی، بازی با اروگوئه را از تقویم تیم ملی خارج کرد. یک مربی محکم که برای گرفتن امکانات، به جنگ مسئولان بی‌انضباط فدراسیون برود و از آنها امکانات طلب کند. او باعث انفعال فوتبال ایران شده و هیچ عقل سلیمی این موضوع را تأیید نمی‌کند که تیم ملی با شکل برنامه‌ریزی فعلی شانسی برای صعود از گروه داشته باشد. مگر اینکه ما به جام جهانی برویم و با یکسری اتفاقات شیرین و حوادث داخل میدان، بتوانیم به برد و گل برسیم. غیر از این باشد، با وضعیت فعلی چیزی بهتر از سه شکست مفتضحانه، نصیب‌‎مان نمی‌شود. اسکوچیچ این‌کاره نیست که از حق تیم ملی دفاع کند و البته در فوتبال ما هم کسی دلش به حال تیم ملی نمی‌سوزد که آستین‌ها را بالا بزند و شرایط را تغییر بدهد. اسکوچیچ همین حالا موضع ضعیفی دارد و هر روز باید شایعاتی در مورد احتمال برکناری خود بشنود. این وضعیت مربی خارجی تیم ملی ماست؛ کسی که اصلاً رفتار، گفتار و طرز فکرش به یک «مرد نجات‌بخش» شبیه نیست.

 

آیسان سعیدی  
او شاید نامحبوب‌ترین مربی خارجی تیم ملی باشد. مردی که ناگهان شبانه بعد از رسوایی قرارداد «ویلموتس چای» و بحران موجود روی نیمکت تیم ملی نشست تا بزرگترین جهش زندگی‌اش را تجربه کند. یک مربی زیر متوسط که برای گذران زندگی‌اش حتی در لیگ یک و باشگاه خلق‌الساعه خونه به خونه حاضر به کار شده بود، قطعاً در رؤیاهایش نیز نشستن روی نیمکت تیم ملی را نمی‌دید اما بی‌کفایتی فدراسیون وقت و در تنگنای به‌وجود آمده تنها گزینه دم دستی دراگان اسکوچیچ بود که به ناچار روی نیمکت نشست.
در همان مقطع انتخاب اسکو با توجه به رقبای ایرانی‌اش یعنی امیر قلعه‌نویی و علی دایی که امتحان خود را در تیم ملی پیش از آن داده و در آن رفوزه شده بودند، یک خیرالموجودین بود که با توجه به شرایط موجود به غیر از مربیان داخلی کمتر منتقدی داشت.
مربیانی که نقدهای بی‌رحمانه آنها تنها بواسطه این بود که نیمکت تیم ملی را سهم خود می‌دانستند که حالا یک خارجی بی‌رزومه آن را غصب کرده است.
القصه، اسکوچیچ در میانه گدازه‌های ریز و درشتی که از هر سو به سوی او پرتاب می‌شد، از آتش عبور کرد و تیم ملی را به سلامت به جام جهانی رساند اما کیفیت تیم او در رقابت‌های انتخابی و نمایش ضعیف در برابر دو حریف نسبتاً جدی‌تر از بازنده‌های بازی‌های انتخابی و البته کیفیت نازلی که تیم او در این رقابت‌ها نشان داده، تردیدهای جدی درباره کیفیت و توانایی او را پدید آورده. از سوی دیگر آوردگاه بزرگی چون جام جهانی به اندازه‌ای بزرگ و بااهمیت است که فوتبالدوستان علاقه دارند یک مربی با کلاس و لول جهانی روی نیمکت ایران بنشیند. بویژه اینکه ما در یکی از جذاب‌ترین گروه‌های جام جهانی قرار داریم و اعتبار و رزومه لاغر اسکوچیچ برای تقابل با تیم‌های بزرگ و پرستاره جهانی هرگز کافی نیست.
این نکات کلیدی سبب شده تا اسکوچیچ در یک منگنه دائمی قرار داشته باشد. از طرفی فدراسیون فعلی فوتبال نیز به اندازه‌ای ناتوان و بی‌اقتدار است که توانایی حمایت از سرمربی خود را ندارد و این بر وخامت ماجرا اضافه می‌کند.
این ملغمه به نظر در قطر 2022 می‌تواند جلوتر از حریفان تیم ملی را قربانی کند. آنچه از رگ گردن به ما نزدیکتر است؛ مگر آنکه شرایط تا آن روز تغییر کند.
 
 

سعید زاهدیان
طبیعی است که تعدادی از مربیان بعد از جام‌جهانی از تیم‌ملی خود جدا می‌شوند؛ این اتفاق در چند حالت رخ می‌دهد. مربیانی که نتایج خوبی نمی‌گیرند یا آنهایی که قراردادشان به اتمام می‌رسد، اغلب بعد از جام‌جهانی می‌روند. در این میان مربیان تیم‌های بزرگ هم اگر برخلاف انتظار ظاهر شوند و نتایج خلاف برنامه بلند‌مدت فدراسیون‌شان باشد، امکان تغییر آنها هست. اما سرمربی ایران پس از جام‌جهانی چه سرنوشتی خواهد داشت؟ اساساً این پرسش مطرح است که سرمربی ایران در جام‌جهانی چه کسی است و آیا دارگان اسکوچیچ روی نیمکت خواهد نشست یا درآستانه جام‌جهانی یک مربی دیگر مثل کی‌روش هدایت تیم‌ملی را برعهده می‌گیرد؟ سابقه قبلی فوتبال ایران نشان می‌دهد که تغییر مربی پس از صعود به جام‌جهانی اتفاق عجیب و غیرمنتظره‌ای برای هواداران فوتبال نیست؛ به اتفاقات جام‌جهانی 1998 نگاه کنیم. حدود 20 سال پس از انقلاب، تیم فوتبال ایران به جام‌جهانی فرانسه صعود کرد. سرمربی تیم صعود‌کننده «والدیر ویرا» بود اما بعد از صعود هدایت تیم‌ملی به «تومیسلاو ایوویچ» نامدار سپرده شد. تا یک ماه مانده به جام‌جهانی، ایوویچ تیم ایران را تمرین داد و در بازی‌های دوستانه شرکت کرد اما پس از شکست مشکوک مقابل رم با نتیجه 7 بر یک، برکنار شد و چند روز بعد جلال طالبی جای او را گرفت. صعود بعدی ما به جام‌جهانی به 2006 آلمان برمی‌گردد که هدایت تیم‌ملی برعهده برانکو بود؛ پس از صعود، مسئولان سازمان تربیت بدنی از هیچ کوششی برای برداشتن برانکو دریغ نکردند و دادگان سفت و محکم پای استقلال کاری خود ایستاد. جرقه برکناری برانکو بعد از تورنمنت چهارجانبه تهران زده شد که تیم‌ملی به مقدونیه باخت و از رسیدن به فینال بازماند و حریف توگو در رده‌بندی شد. برانکو در مورد آن دوره کاری سخت می‌گوید: «تا سوار هواپیما نشده بودم که به آلمان سفر کنیم، مطمئن نبودم که در جام‌جهانی سرمربی تیم‌ملی ایرانم!» تنها کارلوس کی‌روش پس صعود به جام‌جهانی گارانتی داشت؛ البته او در سه بازی آخر پیش از صعود که باید هر سه تیم لبنان، قطر و کره‌جنوبی را می‌برد، تا آستانه برکناری پیش رفت و مقاومت کفاشیان منع تغییر سرمربی شد. اما داستان جام جهانی2022 قطر بی‌شباهت به 98 و 2006 نیست؛ دراکان اسکوچیچ کروات مثل هموطنان قبلی لب تیغ برکناری است و زمزمه‌ها از آمدن کی‌روش حکایت دارد؛ در فوتبال ایران ابتدا همه چیز از شایعه شروع می‌شود و بعد رنگ واقعیت به خود می‌گیرد. پیش از آنکه در مورد سرنوشت اسکوچیچ پس از جام‌جهانی صحبت کنیم، باید به این موضوع بپردازیم که آیا این مربی روی نیمکت ایران خواهد نشست یا گزینه دیگری هدایت تیم ایران را برعهده می‌گیرد؟! این مهم‌ترین پرسش این روزهای فوتبال ایران است!

 

سام ستارزاده
سایه تکرار تاریخ هیچ‌گاه تا این اندازه بالای سر فوتبال ملی ما نبوده‌ است. حساسیت بالای رویارویی رسمی با امریکا و نگرانی به‌جای مانده از آینده نامعلوم تیم‌ملی که معلول نتایج حاصل از جام LG و شکست سنگین در بازی دوستانه با آ.س.رم بوده، پرونده تومیسلاو ایویچی را بست که با سابقه فتح جام در هلند، بلژیک، پرتغال، ترکیه، یوگسلاوی و اسپانیا و قهرمانی سوپرکاپ اروپا با پورتو به ایران آمده ‌بود.
حواشی اخیر پیرامون تیم‌ملی نشان از آن دارد که دراگان اسکوچیچ، هموطن ایویچ فقید نیز در معرض سرنوشتی مشابه وی است. حمایت‌های کلامی اهالی ساختمان سئول از کوچ‌اسکوچ پس از صعود به جام‌جهانی، حتی با برگزاری یک اردوی دوستانه آبرومندانه حالت عملی به خود نگرفتند. حال، دیگر در مصاحبه‌های فدراسیون‌نشینان موقت، اثری از همان حمایت لفظی نیست.
در حالی که بی‌اعتمادی مردمی به تیم تحت هدایت اسکوچیچ، تحت تأثیر محک‌نخوردن یوزهای پارسی در بازی‌های رسمی یا تدارکاتی چالش‌برانگیز به اوج خود رسیده و سایه کی‌روش نیز روزبه‌روز بیشتر روی دوش اسکوچیچ افکنده می‌شود، رسانه‌ها از مشاجره سرمربی کروات با میرشاد ماجدی پرده برداشته‌اند و خود اسکوچیچ نیز از قهر درازمدت خود با شهاب‌الدین عزیزی خادم سخن گفت.  شاید در چنین برهه‌ای، بسیاری از انتقادات بر کوچ‌اسکوچ و تیم وی وارد باشند؛ اما جدایی اسکوچیچ، جز بی‌ثباتی بر فضای تیم‌ملی نخواهد افزود. دوران پساایویچ در تیم‌ملی، آیینه عبرت این‌ روزهای تیم‌ملی می‌تواند باشد. هرچند نسل طلایی فوتبال ملی ما در جام‌جهانی ۹۸ با جلال طالبی نیز از پس امریکا برآمد، اما به‌زعم بسیاری از اعضای آن تیم، در نبود ایویچ آنان با همان پیروزی تاریخی اشباع‌شدند و بخت صعود از گروه‌شان را از دست دادند. در شرایطی که برکناری عزیزی خادم فدراسیون‌مان را در آستانه جام‌جهانی کاملاً بی‌برنامه و پر از آشوب نموده، برکناری اسکوچیچ در آستانه انتخابات تعیین‌کننده فدراسیون فوتبال نیز جز سراسیمگی به تیم‌ملی نمی‌افزاید. حتی اندیشیدن به جانشینی اسکوچیچ با یک سرمربی طراز اول فرضی محال است؛ که اگر فدراسیون می‌توانست، چنین سرمربی‌ای را به‌جای ویلموتس روی نیمکت تیم‌ملی می‌نشاند. حتی تیم‌های ملی مطرحی نظیر برزیل و آلمان، در مقاطعی نیمکت‌شان را با جسارت به گزینه‌های بی‌تجربه‌ای نظیر دونگا و یورگن کلینزمن سپردند و مزدشان را نیز گرفتند. ما در شرایط فعلی، چاره‌ای جز یک اعتماد و حمایت جسورانه نداریم.

 

رسول مجیدی     
همین یکی، دو روز پیش بود که رئیس اتحادیه فوتبال انگلیس به طرز قاطعانه‌ای از سرمربی تیم ملی این کشور یعنی گرت ساتگیت حمایت کرد: «قبل از این که گرت سرمربی شود، فوتبال انگلیس هیچ افتخاری نداشت. یک رقابت باشگاهی وجود داشت که ما در مورد آن صحبت می‌کردیم و بازیکنانی که در تیم ملی با هم هماهنگ نبودند. نباید فراموش کنیم او موفق‌ترین سرمربی انگلیس است که در ۵۵ سال گذشته داشته‌ایم. ما به گرت به دلایلی که بیان کردم ایمان داریم و فکر می‌کنم این مهم‌ترین چیز است.»
انتقادها از تیم ملی انگلیس بعد از 4 بازی دو هفته پیش در لیگ ملت‌های فوتبال اروپا بالا گرفته. این تیم تنها 2 امتیاز از این 4 بازی گرفت و بدتر اینکه درکل تنها یک گل به ثمر رساند که آن هم ضربه پنالتی هری کین بود.
از ابتدای روی کار آمدن ساتگیت در سال 2016 همیشه انتقادهایی به او وارد بوده. خیلی‌‌ها ساتگیت را مربی موقت می‌دانستند. اما مدافع سابق سه‌شیرها آنقدر خوب نتیجه گرفت که بخش اعظمی از اهالی فوتبال انگلیس به او ایمان آوردند. کارش در جام جهانی پیشین درخشان بود. بعد از 5 دهه تیم ملی انگلیس را به جمع 4 تیم نهایی رساند. در یورو هم انگلیس فینالیست شد و شاید اگر خوش‌شانسی ایتالیا نبود، حالا آنها بودند که عنوان قهرمان مسابقات جام ملت‌های اروپا را یدک می‌کشیدند.
به هر ترتیب همیشه آمار به نفع ساتگیت بوده اما روند تیم در یک سال اخیر، مخصوصاً 4 بازی آخر این تیم مقابل مجارستان، ایتالیا و آلمان نگران‌کننده است. آنها در فاصله 10 روز 2 بار به مجارستان باختند و قبل از شروع جام جهانی و بازی با تیم ملی ایران در اولین روز، فقط فرصت 2 آزمون و خطای دیگر دارند.
تیم انگلیس در چند پست مشکل دارد. مهم‌ترین‌اش شاید در فاز تهاجمی باشد. این تیم علناً در 4 بازی ماه پیش حتی یک گل هم در جریان بازی به ثمر نرساند. خود ساتگیت در مصاحبه‌ای گفت اتکای بیش از حد تیم به استرلینگ و هری کین قابل قبول نیست. انگلیس در جام جهانی 2018 دوازده گل زد که 6 تای آن را هری کین به ثمر رساند. در یورو 2020 هم انگلیس 11 گل زد که 3 تایش سهم استرلینگ بود و 4 تایش سهم کین. ساتگیت در فاز تهاجمی بازیکنانی نظیر تامی آبراهام، فیل فودن، جک گریلیش، میسون مونت و جارد بوون را به کار گرفت اما آنها هرگز نتوانستند به حملات تیم سر و شکل دهند. شاید اگر اریک تن‌هاگ، سرمربی تیم منچستریونایتد بتواند مارکوس رشفورد و جیدون سانچو را به مرز آمادگی قابل قبولی برساند، این 2 وینگر دوباره به لیست تیم ملی انگلیس برگردند و به حملات سه‌شیرها تنوع بخشند.
انگلیسی‌ها البته در پست مدافع چپ هم دچار مشکل هستند. در سمت راست بازیکنانی نظیر کایل واکر، ریس جیمز و کیران تریپیه وجود دارند اما لوک شاو و بن چیلون در پست دفاع چپ از مرز آمادگی به دورند و اگر تا جام‌جهانی محیای بازی نشوند، ساتگیت دچار مشکل
خواهد شد.
ساتگیت که به نظر روی لبه تیغ قرار دارد، ممکن است با بد نتیجه گرفتن در قطر کارش را از دست بدهد. در حال حاضر هواداران انگلیسی در شبکه‌های اجتماعی حسابی از او انتقاد می‌کنند اما اهالی رسانه و بزرگان فوتبال انگلیس به‌دلیل نتایج درخشانش در 2 تورنمنت پیشین، دست از حمایت برنداشته‌اند. ساتگیت که در چند بازی گذشته از سیستم‌های، 1-3-2-4، 3-4-3 و 2-5-3 استفاده کرده، باید هرچه زودتر تردیدها را کنار بگذارد و در پاییز پیش رو نتایج خوبش در روسیه را تکرار کند. آیا می‌تواند؟
 

آرمن ساروخانیان    
فرانسه روی کاغذ یکی از پرمهره‌ترین تیم‌های جام جهانی است و خط حمله بن‌زما – امباپه از نگاه کارشناسان بی‌مانند، با این حال نتایج لیگ ملت‌های اروپا تردیدهای زیادی را درباره موفقیت این تیم در جام جهانی قطر به‌وجود آورده.
هرچند تقویم بدموقع لیگ ملت‌های اروپا در پایان یک فصل طولانی و فرسایشی این مسابقات را در حد بازی‌های تدارکاتی پایین آورده بود و مدعیان دیگری مثل انگلیس و اسپانیا هم نتایج خیلی خوبی نگرفتند، ناهماهنگی‌هایی که در تیم ملی فرانسه دیده شد یک هشدار جدی است و نمی‌توان آن را تنها به خستگی بازیکنان مرتبط دانست.
دشان در این بازی‌ها تلاش کرد ترکیب‌ها و سیستم‌های مختلفی را محک بزند، ولی این آزمون و خطاها خیلی موفق نبود و معلوم نیست که او در قطر بخواهد چه فرمولی را پیاده کند.
دشان با‌وجود فتح جام جهانی 2018 و لیگ ملت‌های اروپای 2021 از سوی منتقدان به فوتبال دفاعی متهم می‌شود و نقشه اصلی‌اش در ماه‌های اخیر این بود که گرایش تیمش را به فوتبال تهاجمی تغییر دهد. این تصمیم نه تنها برای پاسخ به منتقدان که برای استفاده بهینه از زوج بن‌زما – امباپه بود. این تغییر اساسی اما به قیمت بر هم خوردن تعادل دفاعی این تیم تمام شد و فرانسه نتوانست هیچکدام از چهار بازی اخیرش در لیگ ملت‌های اروپا را ببرد.
یکی دیگر از دلایل نتایج ضعیف فرانسه افت مهره‌های کلیدی مثل واران و گریزمان و غیبت کانته و پوگبا بوده است. واران که فصل پرنوسانی در منچستریونایتد داشت، فرم درخشان سال‌های گذشته‌اش را ندارد، ولی ضعیف‌ترین بازیکن فرانسه در ماه‌های اخیر بی‌تردید گریزمان بوده. او از جام جهانی 2014 یکی از مهره‌های کلیدی دشان محسوب می‌شود، ولی با افت شدیدی که در فصل اخیر داشته (8 گل در 39 بازی برای اتلتیکو مادرید) بعید نیست که جایگاهش در ترکیب اصلی را از دست بدهد.
هرچند پوگبا در منچستریونایتد به بی‌انگیزگی متهم شد، ولی در تیم ملی فرانسه رابط خط میانی و خط حمله است و غیبتش در بازی‌های اخیر کاملاً محسوس بود، درست مثل کانته که هر مربی آرزوی داشتنش را دارد. شاید اگر جام جهانی مثل همیشه قرار بود تابستان برگزار شود، فرانسه بخت زیادی برای موفقیت نداشت، ولی دشان چند ماه فرصت دارد تا بتواند تیمش را از این بحران نجات بدهد.
در بازگشت از تعطیلات تابستانی خبری از خستگی بازیکنان نخواهد بود و دشان در این مدت می‌تواند مشکلات تیمش در چهار بازی اخیر را تجزیه و تحلیل کند. دو بازی بعدی فرانسه در لیگ ملت‌های اروپا (شهریور ماه) نشان می‌دهد که این تیم نسبت به بازی‌های بد اخیرش چقدر متحول شده و دشان چه
راه حلی برای بازگرداندن تعادل دفاع – حمله
 پیدا کرده است. انتظار می‌رفت که دشان بعد از جام جهانی هم سرمربی تیم ملی فرانسه باقی بماند، ولی نتایج اخیر لیگ ملت‌های اروپا باور بعضی از منتقدانش را تقویت کرده که این تیم نیاز به یک رهبر جدید و فکر تازه دارد. شاید همین فرضیه است که زیدان را متقاعد کرد پیشنهاد پاری‌سن‌ژرمن را نپذیرد و برای نشستن روی نیمکت تیم ملی فرانسه منتظر پایان جام جهانی باشد.سه قهرمان قبلی جام جهانی (ایتالیا، اسپانیا و آلمان) در جام بعدی نتوانستند از گروه‌شان صعود کنند و این کابوسی است که می‌تواند در انتظار فرانسه هم باشد. این بدترین سناریوی ممکن برای دشان خواهد بود که با چنین شکست سنگینی با نیمکت فرانسه وداع کند. روی دیگر ماجرا این است که جادوی دشان یک بار دیگر اثر کند و فرانسه در دوحه مثل مسکو جام را بالای سر ببرد.

 

ایمان گودرزی
سرمربی بلژیک پس از برد یک-صفر شاگردانش مقابل لهستان در لیگ ملت‌های اروپا اعلام کرد که تا پایان جام جهانی هیچ صحبتی در مورد آینده او در تیم ملی وجود نخواهد داشت. برد مقابل لهستان دومین برد شیاطین سرخ بلژیک در این رقابت‌ها به حساب می‌آمد اما نتایج سینوسی مارتینز مانند باخت 4-یک مقابل شاگردان فنخال و تساوی مقابل ولزی‌ها با بازیکنانی که نسل طلایی بلژیک خوانده می‌شوند، آینده این سرمربی را در معرض تهدید و ابهام قرار داده است. سرمربی سابق اورتون در آخرین کنفرانس مطبوعاتی خود به خبرنگاران گفت: بحث در مورد آینده من تصمیم درستی است. نه تنها برای من بلکه به نفع فوتبال بلژیک خواهد بود. او در ادامه گفت: مطمئن باشید تنها اراده و آرزوی من این است که بلژیک را با قدرت هر چه تمام‌تر در جام جهانی ببینیم. می‌خواهم تا جای ممکن باعث افتخار برای هواداران بلژیک باشم و در ماه‌های باقیمانده تمام تلاشم را برای رسیدن به این هدف خواهم کرد. جام جهانی بزرگترین تورنمنت ملی است و قطعاً ‌انتظارات هم به همین اندازه بالاست. در مورد آینده بعد از جام جهانی صحبت خواهیم کرد که ببینیم چه اتفاقی خواهد افتاد. بلژیکی‌ها هفت امتیاز از چهار بازی اول خود در لیگ ملت‌ها را در این ماه به دست آورده‌اند و مربی معتقد است که این بازی‌ها برای سفر به قطر ارزشمند بوده‌اند. بلژیک که در جام جهانی 2018 روسیه به مقام سوم رسید، در گروه F قطر با تیم‌های کانادا، مراکش و کرواسی به رقابت خواهد پرداخت. مارتینز به خوبی می‌داند که جام جهانی پیش رو آخرین فرصت کسب جام بزرگ ملی برای این نسل به حساب می‌آید و شاید نتیجه نگرفتن در قطر کار را به بحث در مورد آینده نیز نکشاند.   
 

فرخ حسابی    
مکزیک در لیگ ملت‌های کنکاکاف (امریکای مرکزی و شمالی) سورینام را 3-صفر شکست داد اما صدایی که از سمت هواداران تیم ملی این کشور شنیده می‌شد، صدای اعتراض به سرمربی تیم، تاتا مارتینو و درخواست برای اخراج او بود. مکزیک در بازی‌های اخیر 3-صفر به اروگوئه در دیداری دوستانه باخته و مقابل اکوادور هم به تساوی رسیده است «برو گمشو ددی!» این فریادی بود که از سوی هواداران مکزیک در ورزشگاه کورونای مکزیک شنیده می‌شد. مربی آرژانتینی با این اعتراض‌ها و شعار علیه خودش بیگانه نیست. این تقریباً بخشی ثابت در بازی‌های خانگی «ال تری» است. طرفداران تیم ملی مکزیک از عملکرد مارتینو و تیمش ناراحت و ناامید هستند. حالا کار به جایی رسیده که در بازی‌های خارج از خانه هم او این شعارها را می‌شنود مثل بازی در ورشگاه کینگستون جامائیکا که فریاد: «تاتا اخراج» به شکلی واضح شنیده می‌شد. برای کسانی که از بیرون به فوتبال مکزیک نگاه می‌کنند، این شعارها عجیب به نظر می‌رسد. مکزیک به جام جهانی صعود کرد در حالی که به رتبه دوم رسید و با کانادای صدرنشین هم‌امتیاز بود. آنها سه امتیاز بالاتر از امریکا و صعودی خوب داشتند، البته مقتدرانه نبود و بیشتر مدیون نتایج متزلزل رقیبان خود بودند. اما همه اینها روی کاغذ خوب به نظر می‌رسد. در بررسی عمیق‌تر مشخص می‌شود که طرفداران مکزیکی از بردهای خفیف و تساوی‌هایی که گاهی نزدیک به شکست بوده‌اند، ناراحت هستند و مهمتر از آن، از سبک بازی تیم. وقتی از مربی آرژانتینی در مورد این خشم و اعتراض طرفداران سؤال شد، او سعی کرد خودش را بی‌تفاوت نشان دهد: «مهم‌ترین نکته، تحت تأثیر قرار نگرفتن بازیکنان و حمایت مسئولان فدراسیون است.» وقتی او سال 2019 هدایت مکزیک را برعهده گرفت، تفکری تهاجمی و سبک بازی ریسک‌پذیر را در تیم تزریق کرد و با این روش مورد استقبال قرار گرفت اما هرچه گذشت رگه‌های احتیاط در تاکتیک‌های او بیشتر دیده می‌شد و بویژه در بازی‌های اخیر این تیم، ترس و احتیاط و ناتوانی در اجرای تاکتیک‌های هجومی بیش از هر چیز به چشم می‌آید. نتیجه‌اش این است که در 8 بازی از 12 مسابقه اخیر مکزیک، این تیم یک گل یا کمتر زده است. شکست 3-صفر در بازی دوستانه مقابل اروگوئه، بیشترین دردسر را برای تاتا مارتینو درست کرده است. او قبول کرد که تیمش در آن بازی خوب نبوده اما تأکید می‌کند که کارکرد بازی‌های دوستانه همین است که اشکالات تیم مشخص شود. او گفته اگر مطمئن نبود که این اشکالات قابل رفع هستند اصلاً در مورد آن حرف نمی‌زد. آنها در جام جهانی در گروه C با آرژانتین، لهستان و عربستان همگروه هستند اما سؤال بزرگ پیش روی تاتا این است که آیا او زمان کافی برای درست کردن اوضاع و رساندن مکزیک به اوج یا دست‌کم به شرایطی که از شکست‌های سنگین در امان باشد را دارد یا نه؟