مارتین ساموئل

 

اریک گارسیا گفته بود حاضر است برای بارسلونا مجانی بازی کند. با توجه به اوضاع مالی باشگاه، به نظر می‌رسد او مجبور خواهد بود این کار را انجام دهد. قیمتی که منچسترسیتی برای این مدافع میانی 20 ساله در نظر گرفته حدود 65/ 2میلیون پوند است، یعنی معادل 10 روز دستمزد لیونل مسی. در هر حال، این مبلغ برای مدافع جوان و بااستعدادی که قهرمان جام ملت‌های اروپا در سطح زیر 17 و زیر 19 سال شده و چهار بازی ملی برای تیم بزرگسالان اسپانیا انجام داده، عملاً یعنی رایگان. اما بارسلونا حتی همین مبلغ را هم نمی‌تواند بپردازد. گزارش مالی سالانه آنها که نشان داده که 173/ 1 میلیارد یورو بدهی دارند که شامل 600 میلیون یورو سرمایه در گردش، تا 320 میلیون یورو مبالغ انتقال پرداخت‌نشده، 200 میلیون یورو دستمزد پرداخت‌نشده، 280 میلیون یورو وام بانکی، 200 میلیون یورو اوراق قرضه، 5/ 83 میلیون یورو بدهی به تأمین‌کنندگان و 55 میلیون یورو بدهی به سازمان‌های دولتی می‌شود. آنها با اعتبار 145 میلیون یورویی توانستند برای شش ماه دستمزدها را فراهم کنند. تاکنون پیش نیامده بود هیچ باشگاهی بدهی ده‌رقمی داشته باشد. شاید بتوان گفت که بارسلونا در شرایط معمول، قدرت مالی لازم را داشت که از این مخمصه رهایی یابد اما نه در دوران همه‌گیری ویروس کرونا. آنها در تابستان لوییس سوارس را به این دلیل نفروختند که رونالد کومان تصور می‌کرد دوران اوج او سپری شده است. آنها بهترین گلزن این فصل لالیگا – که برای تیم صدر جدول اتلتیکو مادرید بازی می‌کند – را به این دلیل فروختند که از عهده پرداخت دستمزدش برنمی‌آمدند. می‌گویند بازی جوانمردانه مالی برای اینکه اتفاقاتی که برای باشگاه پورتسموث افتاد تکرار نشود ضروری است اما این حرف صحیح نیست، چون بازی جوانمردانه مالی پیش از اضمحلال باشگاه پورتسموث تصویب شد و حالا باید پرسید که این قانون چرا برای بارسلونا اجرا نشد؟ خاویر تباس، رئیس لالیگا درباره بارسا چه می‌گوید که شاید مجبور شود کل ساختار مالکیت‌اش را عوض کند تا بتواند پابرجا بماند؟

ما می‌‌دانیم که او درباره علاقه منچسترسیتی به مسی چه فکری می‌کند، چون این را در پاییز به شکلی آشکار بیان کرد: «تنها باشگاه لیگ برتری که درباره خرید مسی صحبت می‌کند سیتی است، چون آنها خارج از قواعد فوتبال هستند. چیزی که برایم نگران‌کننده است این است که آنها می‌توانند در حالی که مقررات یوفا را زیر پا می‌گذارند، به سراغ چنین بازیکنی بروند.»

و بدهی 173/ 1 میلیارد یورویی؟ آیا این مطابق مقررات یوفا است؟ از دید تباس که مشکلی ندارد. باشگاهی با اندازه بارسلونا که حالا حتی به اندازه مبلغ انتقال چوبا آکپوم از پائوک سالونیکا به میدلزبورو هم پول ندارد، سالم است؟ حالا ابهامی که پیرامون آینده مسی وجود دارد مشخص می‌شود. مسأله مسی نیست، مسأله باشگاه است. اینکه آیا آنها می‌توانند دستمزدش را بپردازند یا نه. با دستمزد فعلی که بعید است. مسی برخلاف گارسیا، حاضر نیست مجانی بازی کند. تخمین‌های محافظه‌کارانه نشان می‌دهد که او پس از کسر مالیات، هفته‌ای 560 هزار یورو دستمزد می‌گیرد. اگر بارسا پول خرید گارسیا را ندارد، بی‌تردید پول دستمزد مسی را هم ندارد. خوان لاپورتا، نامزد ریاست بارسلونا ناراحتی خود را از ابراز علاقه علنی پاری سن ژرمن اعلام کرده است اما مسأله این است که نگه داشتن مسی پول می‌خواهد و حرف‌های لاپورتا مفت است. آگوستی بندیتو، رقیب او برای ریاست بارسلونا واقع‌گراتر است: «من خوشبین نیستم. به احتمال فراوان، او در تابستان از جمع ما جدا خواهد شد.»

اما منچسترسیتی کدام مسی را جذب خواهد کرد؟ سقوط اقتصادی بارسلونا روی بسیاری از بازیکنان تأثیر گذاشته است. مسی برای اولین بار در دوران ورزشی‌اش در بارسا اخراج شد، آن هم بر سر دعوایی بدون توپ. آن صحنه خلاصه‌ای بود از زوالش. او متحدانش را در میدان و خارج از میدان از دست داده و باشگاه هم مسیرش را گم کرده است. بارسلونا پیش‌تر هم قدم‌های اشتباهی برداشته بود – مانند همه باشگاه‌های دیگر، چه کوچک و چه بزرگ – اما با نبوغ مسی توانسته بود جان سالم به در ببرد. مربیان عوض می‌شدند، بازیکنان از این تیم جدا شده یا بازنشسته می‌شدند اما استعداد مسی توازن را برقرار می‌ساخت. حالا، مشکلات بارسلونا حل‌ناپذیر به نظر می‌رسد و مسی هم بخشی از این مشکلات است. آنها نمی‌توانند او را مانند سابق در تیمشان داشته باشند؛ مگر آن که او به روش گارسیا عمل کند.

اما او گزینه‌های بهتری هم روی میز 

دارد.

منبع: دیلی میل

 

 مت سنتانجلو

 

 میلان دو باخت پیاپی برابر آتالانتا و اینترمیلان متحمل شده و قهرمان زمستانی سری A اگر می‌خواهد جایگاهش در صدر جدول را از دست ندهد، باید نقایص خود را برطرف کند و با قدرت برگردد. شنبه گذشته روسونری در بازی تقریباً بی‌نقص آتالانتا در خانه با سه گل مغلوب شد اما اینتر برابر اودینزه متوقف شد تا میلان در صدر بماند.

با وجود عملکرد فراتر از انتظار میلان، کار فوق‌العاده استفانو پیولی و بازی درخشان ستاره‌های جوان این تیم، واقعیت این است که میلان هنوز به هیچ نرسیده است. اگر می‌خواهند کار بزرگی را که شروع کرده‌اند، به آخر برسانند، نباید تمرکزشان را از دست بدهند.

سه‌شنبه اولین تست سخت میلان را برابرش قرار داد، در دیداری که هر دو تیم می‌خواستند دیگری را حذف کنند و در ضرباهنگی که ایجاد کرده، خلل به وجود آورند. پاسخ میلان به شکست سنگین برابر آتالانتا اهمیت زیادی داشت، آنها در تمام فصل دو باخت متوالی نداشتند با وجود افزایش نگران‌کننده مصدومیت و شیوع بی‌پایان ویروس کرونا که بازیکنان را از تیم دور می‌کرد. پیولی در برابر تیم آنتونیو کونته با ترکیبی قوی به دنبال پیروزی بود هرچند مصدومیت زودهنگام سیمون کیائر ضربه بزرگی بود. اگرچه فیکایو توموری نمایش قابل قبولی داشت اما از دست دادن مدافع دانمارکی درس سختی برای پیولی بود. بازی پرجنجال دو تیم یک دربی کلاسیک میلان بود، از درگیری و اخراج تا گل زیبای کریستین اریکسن که برد اینتر را رقم زد. اگر شما به نیمه پر لیوان نگاه کنید، این شکست چندان هم بد نیست اما پیولی چطور تیمش را آماده می‌کند؟ شاید استفاده چرخشی از بازیکنان کلیدی در دستور کار قرار گیرد و این بهترین زمان است.بعد از سه بازی روی کاغذ آسان در لیگ با ستاره سرخ بلگراد در لیگ اروپا روبه‌رو می‌شوند و قبل از بازی برگشت با اینتر دیدار می‌کنند اما این سه بازی فرصت خوبی است برای اینکه خط دفاعی آزاردیده و خط میانی خسته استراحتی بکنند. هاکان چالهان اوغلو، اسماعیل بن ناصر و ماتئو گابیا باید خیلی زود به ترکیب برگردند و به قول آدریانو گالیانی، خریدهای جدید تیم شوند. نبود بازیساز ترک کاملاً به چشم آمد، خلاقیت، پاسکاری مؤثر، ضربه آخر و بازی هماهنگ او با زلاتان ابراهیموویچ یک بار دیگر باید میلان را راه بیندازد. بن ناصر می‌تواند دوباره در کنار فرانک کسیه، متعادل‌ترین زوج خط میانی سری A را تشکیل دهند. اینکه کیائر و کسیه دو بازیکن پرکار ترکیب اصلی فرصتی برای استراحت به دست بیاورند، باید مورد توجه پیولی قرار گیرد. آمدن سوالیهو مایته، ماریو مانجوکیچ و توموری به اندازه کافی تیم پیولی را تقویت می‌کند که بتواند از خط پایان عبور کند. پائولو مالدینی و مدیریت تیم این شرایط را برای مربی فراهم کرده‌اند و برای همین شایسته تقدیر هستند. اگر همه چیز با برنامه پیش رود، میلان به عنوان قهرمان به لیگ قهرمانان اروپا برمی‌گردد یعنی جایی که به آن تعلق دارد.

منبع: فوتبال ایتالیا

 

گزارش

کنستانتین اکنر

 

 یکی از رقابت‌های جذاب و جانانه دوران لیگ برتر امشب تجدید می‌شود و آرسنال در ورزشگاه امارات میزبان منچستریونایتد است. هفت رده و 10 امتیاز تفاوت میان دو تیم است. لندنی‌های رده نهمی با پیروزی در بازی قبلی خود روحیه خوبی به این بازی می‌آورند در حالی که شیاطین سرخ بعد از باخت شوکه کننده به تیم قعرنشین شفیلدیونایتد به این بازی رسیده‌اند.

شاید این بازی به حساسیت آن روزهایی که این دو تیم قدرت اول لیگ برتر انگلیس بودند، نباشد اما هنوز هم جذابیت بالایی دارد. دو بازیکن سابق دو تیم که به خوبی با فضای این بازی آشنا هستند، روی نیمکت قرار دارند و بدون شک به اندازه اسلاف خود برای موفقیت در این بازی انگیزه دارند.

اوله‌گونار سولشر می‌خواهد تیمش به باخت خانگی چهارشنبه شب واکنش نشان دهد اما میکل آرتتا به دنبال ادامه روند خوب تیمش است. توپچی‌ها باخت در جام حذفی به وسیله ساوتهمپتون را سه روز بعد در لیگ تلافی کردند با درخشش جوان مستعد تیم، بوکایو ساکا که یک گل زد و یکی ساخت. آرسنال در شش بازی اخیر خود 16 امتیاز گرفته و 16 گل زده (در حالی که در 14 بازی قبلی‌اش 14 امتیاز و 12 گل داشت) و تنها منچسترسیتی صدرنشین آمار بهتری از این جهت دارد.

البته رتبه نهم بعد از 20 بازی برای آرسنال ناامیدکننده است اما حالا به نظر می‌رسد در مسیر درست قرار گرفته‌اند و هویت پیدا کرده‌اند. قطعاً فشار از روی آرتتا کم شده و با الهام گرفتن از درخشش ساکا و همچنین با بازگشت الکساندر لاکازت به فرم گلزنی، از نظر دفاعی هم پیشرفت خیلی خوبی کرده‌اند و در هفت بازی آخرشان در رقابت‌های مختلف تنها ساوتهپتون توانسته به این تیم گل بزند.

آرسنال در خانه سه کلین‌شیت پیاپی داشته، به اندازه 19 بازی قبلی‌اش و حالا آرتتا می‌تواند یک رکورد تاریخی به دست آورد. اگر آرسنال این بازی را ببرد او نخستین مربی تاریخ باشگاه می‌شود که سه بازی اولش را با منچستریونایتد برده. چنین اتفاقی یک ضربه دیگر به امیدهای قهرمانی است که در اردوی یونایتد به وجود آمده هرچند شیاطین سرخ هم در سفر به شمال لندن به دنبال رکوردهای خودشان هستند. اگر این بازی را نبازند، یونایتد 18 بازی پشت سر هم در لیگ در خانه رقبا نباخته‌اند و این در تاریخ پرافتخارشان سابقه ندارد. هرچه بیرون خانه خوب نتیجه می‌گیرند در خانه بد هستند و چهارشنبه چهارمین باخت خانگی‌شان را متحمل شدند که بعد از فصل 2014-2013 با دیوید مویس بی‌سابقه است. یونایتد بعد از باخت یک بر صفر در اولدترافورد به آرسنال در 13 بازی‌اش در لیگ شکست نخورده بود و شفیلد به این روند پایان داد.

 

اخبار تیمی

پیر امریک اوبامیانگ، کاپیتان آرسنال که تنها گل بازی قبلی با منچستریونایتد را از روی نقطه پنالتی زد، امیدوار است بعد از غیبت در دو بازی به دلیل بیماری مادرش به این بازی برسد. این گابنی 31 ساله وضعیت مبهمی در باشگاه دارد اما اگر برگردد مستقیماً به ترکیب اصلی می‌رود با توجه به اینکه در چهار تا از پنج بازی آخرش برابر یونایتد گل زده. توماس پارتی و امیل اسمیت در بازی با ساوتهمپتون مجبور به ترک زمین شدند و آخرین بررسی‌ها قبل از بازی تکلیفشان را مشخص می‌کند. مارتین اودگارد هم که چند روزی است از رئال مادرید آمده بعید است در ترکیب اصلی قرار بگیرد. منچستریونایتد هم باید وضعیت اریک بایی را ارزیابی کند، او قرار بود مقابل شفیلد بازی کند اما در تمرین ضرب دید و نتوانست. مصدومیتش جدی نیست اما احتمالاً جای خود را به ویکتور لیندلوف می‌دهد که مقابل شفیلد 90 دقیقه روی نیمکت بود. امثال لوک شاو، فرد و اسکات مک‌تامینای هم دوباره به دنبال حضور در ترکیب اصلی هستند ضمن اینکه ادینسون کاوانی امیدوار است مهاجم نوک بازی کند بعد از آنکه عملکرد آنتونی مارسیال مقابل شفیلد مورد انتقاد قرار گرفت. برونو فرناندز هم که در چهار بازی آخرش در لیگ 9 گل زده و 9 پاس گل داده، هدفش شکستن طلسم ناکامی است.

 

 فینال کوپا لیبرتادورس، باارزش‌ترین جام باشگاهی آمریکای جنوبی، امشب میان پالمیراس و سانتوس، دو تیم بزرگ برزیل در خانه معنوی فوتبال این کشور، ماراکانا برگزار می‌شود. پالمیراس بیش از 20 سال است که این جام را نبرده و سانتوس یک دهه دستش از آن کوتاه مانده.

پالمیراس در آخرین سال هزاره دوم با پیروزی 2 بر یک برابر دپورتیوو کالی تنها قهرمانی‌اش در این رقابت‌ها را به دست آورد و سال بعد، بوکاجونیورز اجازه نداد برای دومین بار متوالی قهرمان شود. امسال تیم آبل فریرا با غلبه بر رقیب ابدی بوکا یعنی ریورپلاته در نیمه‌نهایی با نتیجه 3 بر 2 در دو بازی رفت و برگشت به فینال رسیده است.

پالمیراس در هفته‌های اخیر انتظارات را برآورده نکرده و با کسب پنج امتیاز از پنج بازی آخرش در لیگ برزیل، در رده پنجم قرار دارد. حالا اگر مربی پرتغالی می‌خواهد در فوتبال آمریکای جنوبی برای خودش نامی دست و پا کند باید بهترین بازی را از تیمش بگیرد تا شانسی برای پیروزی و قهرمانی داشته باشد.

سانتوس هم مثل تیم همشهری‌اش در میانه دوران افت است. تیم کوکا در سه بازی آخر لیگ شکست خورده و برای همین با هفت امتیاز اختلاف نسبت به «وردائو» در رده دهم قرار دارد اما این تیم علاقه خاصی به کوپا لیبرتادورس دارد و چهار بار به فینال رسیده که حاصلش سه قهرمانی در سال‌های 1962 و 1963 و 2011 است یعنی به اندازه گرمیو و سائوپائولو. بنابراین اگر شاگردان کوکا بازی امشب را ببرند، پرافتخارترین برزیلی کوپالیبرتادورس می‌شوند. سانتوس هم در نیمه‌نهایی دیگر غول آرژانتین، بوکا را در مجموع دو دیدار 3 بر صفر از پیش رو برداشته که با شش قهرمانی در لیبرتادورس بعد از ایندیپندینته، دومین تیم پرافتخار این رقابت‌ها محسوب می‌شود.

لوییز آدریانو و رونی دو مهاجمی که در نیمه‌نهایی به ریور گل زدند، امیدهای پالمیراس برای گلزنی در این بازی هستند. آن طرف هم دیگو پیتوکا، یفرسون سوتلدو و لوکاس براگا گلزنان سانتوس به بوکا امید خط حمله تیم به شمار می‌روند. روی کاغذ، پالمیراس شانس بیشتری نسبت به تیم همشهری دارد اما کوپا را روی کاغذ نمی‌برند و سانتوس را نباید دست کم گرفت. باید شاهد یک مسابقه جذاب در ماراکانا باشیم، هر کدام که برنده شوند، جام قهرمانی به سائوپائولو بر می‌گردد.

 

گزارش

 نیل جونز 

 

 هر کسی که به واسطه نتایج چند هفته اخیر لیگ برتر منچسترسیتی صدرنشین را از همین حالا قهرمان دانسته سخت در اشتباه است. واقعیت این است که آنقدر تا پایان فصل فرصت باقیست که نتوان با قاطعیت قهرمانی یک تیم را پیش بینی کرد و در این مدت ممکن است اتفاقاتی رخ دهد و معادلات را برهم زند. نمونه‌اش هم اتفاقی بود که پنجشنبه شب در ورزشگاه وایت‌هارت لین رخ داد، جایی که تاتنهام در خانه خودش مقابل لیورپول هیچ حرفی برای گفتن نداشت. این اتفاق نشان داد تمام گزارش‌هایی که در چند هفته اخیر درباره شروع دوره افت لیورپول شنیدیم چیزی نبوده جز پیش‌داوری‌های غلو‌آمیز. لیورپول شاید ماشینی باشد که قطعاتش یکی پس از دیگری از آن جدا می‌شود اما هنوز کار می‌کند و این واقعیتی بود که ژوزه مورینیو و شاگردانش در تاتنهام به چشم خود دیدند.

لیورپول برد آن هم چه بردی؛ هم از منظر حساسیت هم از نظر عملکرد. این اولین پیروزی قرمزهای مرسی ساید در ششمین بازی متوالی‌شان بود که در آن کاملاً بر بازی سوار شد و در نهایت یک پیروزی قاطع با نتیجه 3 بر یک کسب کرد تا با آن به جمع 4 تیم بالای جدول برگردد و شاید هم به کورس قهرمانی.

افت مدافع عنوان قهرمانی رقابت‌ها در این هفته‌ها فراتر از حد تصور بوده اما در وایت‌هارت‌لین کوچکترین نشانه‌ای از افت نبود. روبرتو فیرمینو و سادیو مانه گلزنی کردند، جورجینیو واینالدوم و تیاگو آلکانتارا میانه میدان را تحت سلطه خود درآوردند و جیمز میلنر 35 ساله هم طوری بازی می‌کرد که انگار 18 سال سن دارد اما بی‌انصافی است که از ترنت الکساندر آرنولد نام نبریم کسی که معمار بازگشت لیورپولی‌ها شد. این دفاع راست 22 ساله که گل دوم تیمش را زد، یک پاس گل هم داد تا بعد از یک افت محسوس در یکی دو ماه اخیر، همان بازیکنی شود که جزو تأثیرگذارترین مهره‌های لیورپول در قهرمانی‌های دو فصل اخیر این تیم در اروپا و لیگ برتر بود.

حتی یک بحران جدید در قلب خط دفاعی تیم هم نتوانست جلوی ویرانگری تیم یورگن کلوپ را بگیرد، تیمی که در تمام طول بازی یک سر و گردن از میزبانش بالاتر بود. حتی ژوزه مورینیو هم در این باره بحثی نداشت اگرچه با شناختی که از او داریم، باید انتظار تلاش برای پیدا کردن یک بهانه را داشته باشیم. لیورپول قبل از اینکه بازی حتی آغاز شود، فابینیو را از دست داد. طبق اعلام باشگاه او دچار مصدومیت خفیف عضلانی شده است. 

مصدومیت او خفیف بود اما دردسر جدید کلوپ شدید. مرد آلمانی اما خوش‌شانس بود که جوئل ماتیپ برگشته بود. به این ترتیب ماتیپ پس از غیبت در باخت هفته پیش به منچستریونایتد در جام حذفی، آمده تا مانند یک رولزرویس، از هر نظر بهترین باشد. او اما تنها 45 دقیقه دوام آورد و بین دو نیمه جای خود را به ناتانیل فیلیپس داد، کسی که در کنار کاپیتان جردن هندرسون مرکز خط دفاعی را پر کردند. طبق چیزی که کلوپ گفت، رباط قوزک پای ماتیپ آسیب دیده است و از قضا مصدومیتش جدی هم هست.

این اتفاق یک آمار باورنکردنی را برای لیورپولی‌ها به همراه داشت؛ این تیم اکنون 16 زوج متفاوت را در مرکز خط دفاعی‌اش قرار داده است و زوج ماتیپ – هندرسون پانزدهمین زوج بودند. این در حالیست که لیورپول تا الان 20 بازی در لیگ برتر انجام داده و با 11 ترکیب اصلی متفاوت به میدان رفته است.

تا الان سه مدافع میانی اصلی لیورپولی‌ها مصدوم شده‌اند و جای خود را به ذخیره‌ها داده‌اند. تعجبی نداشت که هشتگ «یک مدافع وسط بخرید» در توئیتر ترند شد. تا روز دوشنبه که پایان بازار نقل و انتقالات است، زمان زیادی باقیست و لیورپولی‌ها باید کاری انجام دهند.

اما در حالی که لیورپول مصمم بود ناکامی‌های اخیرش را جبران کند، عملکرد تاتنهام به طرزی غیرمنتظره ضعیف و فاقد انگیزه لازم بود، بخصوص بعد از آنکه هری کین به دلیل مصدومیت در پایان نیمه اول تعویض شد. این عملکرد ضعیف سبب شد که مورینیو برای چهارمین بار متوالی مقابل کلوپ تن به شکست دهد، آماری که آقای خاص را مانند تیمش به دردسر خواهد انداخت.

به لطف دوندگی‌ها و خستگی‌ناپذیری میلنر و بازیسازی‌های هندرسون از خط دفاعی، لیورپول بازی را با تمرکز و انگیزه‌ای بالا به سود خود به پایان رساند. از این تیم انتقاداتی شده که بجا هم بوده است اما پنجشنبه شب ستاره‌های به رنگ قرمز را در گوشه گوشه میدان می‌شد دید. برای اولین بار در چند هفته اخیر، لیورپول همان تیمی به نظر می‌رسید که همه ما سراغ داریم. بعد از یک ماه تاریکی، آیا خورشید لیورپولی‌ها طلوع می‌کند؟

منبع: سایت گل

 

 دومین شکست پیاپی لیکرز

لبران جیمز هفت شوت اول خود را به امتیاز تبدیل کرد و به نظر می‌رسید می‌تواند در غیاب آنتونی دیویس، لس‌آنجلس لیکرز را به پیروزی برساند اما او سپس به عقب نشست و دیگر نتوانست آن قدرت گلزنی‌اش را پیدا کند. جیمز در نیمه دوم مسابقه تنها دو امتیاز گرفت و لیکرز مقابل دترویت پیستونز با نتیجه 107 بر 92 شکست خورد. این دومین باخت پیاپی لیکرز بود. 

جیمز گفت: «در اوایل بازی به نظرم اوضاعم واقعاً خوب بود و بعد از آن هم بسیاری از هم‌تیمی‌های من در جریان بازی حضوری فعال داشتند. من چند ضربه را از دست دادم، ضرباتی که در شرایط معمول آنها را به امتیاز تبدیل می‌کردم.» بلیک گریفین 23 امتیاز برای پیستونز کسب کرد. آنها هفته عجیبی را پشت سر گذاشتند، که در آن تیم‌های سونتی سیکسرز و لیکرز را بردند اما در این میان به کلیولند باختند.

گریفین گفت: «به نظرم ما واقعاً خوب بودیم. من به روش بازی همه‌مان افتخار می‌کنم.» جیمز 22 امتیاز گرفت و 10 پاس گل هم داد. لیکرز چهارشنبه در فیلادلفیا با اختلاف تنها یک امتیاز باخته بود و حالا قهرمان فصل پیش این رقابت‌ها، برای اولین بار پس از پلی‌آف فصل گذشته، در دو بازی پیاپی می‌بازد. دترویت در فاصله 6 دقیقه و 54 ثانیه به پایان مسابقه، با یک امتیاز پیش بود که گریفین ضربه‌ای سه‌امتیازی را به ثمر رساند و آنها 16 امتیاز پیاپی گرفتند. لیکرز در طول تقریباً هفت دقیقه حتی یک امتیاز هم نگرفت. فرانک فوگل، مربی لیکرز گفت: «نمی‌دانم که آیا بنزین ما تمام شد یا چه شد. ما در نیمه دوم مسابقه ضرباهنگ خوبی نداشتیم.» 

وین الینگتون هم در این بازی 20 امتیاز برای پیستونز گرفت.

  

 

سختی‌های قرنطینه در اوپن استرالیا

برخی بازیکنان حاضر در اوپن استرالیا پس از دو هفته قرنطینه، سرانجام هتل‌هایشان را ترک کردند اما آنهایی که بیشتر از بقیه در هتل ماندند، در شبکه‌های اجتماعی نارضایتی خود را ابراز کردند.

بازیکنان، بسته به زمان پروازشان، از پنجشنبه تا فردا قرنطینه را ترک می‌کنند. آنها 14 روز را باید در قرنطینه می‌گذراندند اما بازیکنانی که در «قرنطینه سخت» هستند باید یک روز بیشتر صبر کنند.

در ابتدا به بازیکنان اجازه داده شده بود که در روز، برای 5 ساعت اتاقشان را ترک کرده و تمرین کنند اما 72 تنیسور بودند که در سه پرواز چارتر به استرالیا رفتند که در آن پروازها برخی افراد مبتلا به ویروس کرونا بودند. این تنیسورها مجبور شدند تمامی 14 روز را در اتاق‌هایشان بگذرانند و به این ترتیب آماده‌سازی برای مسابقات برایشان بسیار دشوار بوده است.

تنیس سندگرن، تنیسور شماره 49 دنیا که اهل آمریکا است، از این اوضاع ناراضی است. او در اینستاگرام نوشت: «من همین حالا دریافتم که تا نیمه‌شب فردا باید در اتاقم بمانم. آنها ما را نزدیک به 15 روز در این اتاق نگه داشته‌اند. این یعنی یک روز دیگر که در آن نمی‌توانیم تمرین کنیم. ما 16 روز تمرین نکرده‌ایم و سه روز پیاپی باید بازی کنیم... اسم من تنیس استرالیا است و من خیلی باحالم!»

سندگرن همچنین گفت که روز اولی که بازیکنان در قرنطینه سخت بوده‌اند برایشان «روز صفر» حساب شده، نه «روز اول»: «آیا آنها از صفر می‌شمارند؟»

تاکنون تست ویروس کرونای هشت نفر در این پروازهای چارتر مثبت اعلام شده، از جمله پائولو بادوسا، ورزشکار اسپانیایی.

مقامات استرالیایی در حالی به سندگرن اجازه پرواز به این کشور را دادند که او در ماه نوامبر، به ویروس کرونا مبتلا شده بود. با این حال، این کار آنها با انتقادات فراوانی روبه‌رو شد. پست اینستاگرامی سندگرن باعث شد بسیاری به او حمله کنند و به او لقب «بچه‌ننه» بدهند.

اوکسانا کلاشنیکوفا، تنیسور اهل گرجستان هم از این قرنطینه عصبانی است. ریشار گاسکه، بازیکن فرانسوی، یکی از اولین افرادی بود که هتل پولمن در ملبورن را ترک کرد. این بازیکن 34ساله البته در «قرنطینه نرم» به سر می‌برد و گفته که اوضاع او در این دو هفته چندان سخت نبوده است: «می‌دانید که ما می‌توانستیم پنج ساعت در روز تمرین کنیم و مشکلی هم نداشتیم. دو ساعت تنیس بس است و البته من می‌توانستم به باشگاه بروم و با فیزیوتراپ هم جلسه داشته باشم. همه چیز عالی بود.» او البته از شرایط غذایی هم راضی است: «در فرانسه هیچ رستورانی باز نیست. پس ما خیلی خوشحالیم که در استرالیا هستیم.»