الیکا عبدالرزاقی؛ سفیر ورزشکاران پارالمپیکی شد
منتظرم تا یکی از رشته‌های پارالمپیکی را امتحان کنم



بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون چندی پیش درباره معلولیت خود صحبت کرد و گفت که به واسطه شرایط خاصی که دارد، مایل است با ورزش‌های پارالمپیکی و این حوزه آشنا شود. خواسته‌ای که خیلی زود اجابت شد و این ستاره سینما با دعوت کمیته پارالمپیک، با حضور در کمیته با فعالیت‌های مختلف این حوزه آشنا شد. عبدالرزاقی در جریان حضورش در کمیته پارالمپیک از موزه ملی ورزش بازدید به عمل آورد و تأکید کرد که می‌خواهد سفیر جنبش پارالمپیک باشد. عبدالرزاقی در این رابطه گفت: «سفیری جنبش پارالمپیک برایم افتخار است و تلاش می‌کنم در حد بضاعتم نشردهنده افتخارآفرینی ورزشکاران پارالمپیکی کشورمان باشم.»
او در گفت‌وگو با سایت کمیته پارالمپیک، درباره دوران کودکی و زندگی و معلولیتش صحبت کرد و نکات جالبی را گفت. عبدالرزاقی درباره سندرم «گیلن – باره» که زندگی‌اش را تغییر داده، گفت: «11ساله و محصل کلاس پنجم بودم که این اتفاق افتاد. یک روز که از مدرسه به خانه برمی‌گشتم متوجه شدم مثل همیشه نمی‌توانم راه بروم و زمانی که  به منزل رسیدم روی زمین افتادم. بعد از آن اتفاق سه روز به صورت کامل از کمر به پایین حس نداشتم و دچار فلج موقتی شدم. آن زمان در رشت زندگی می کردیم و در بیمارستان همان شهر بستری شدم و پزشکان علت این اتفاق را سندرم گیلن - باره تشخیص دادند که نوعی اختلال نادر است و منجر به حمله سیستم ایمنی بدن به اعصاب و از کار افتادن عضلات می‎شود. بعد از این اتفاق حس پای راستم آرام آرام برگشت اما پای چپم از قسمت مچ به پایین کاملاً بی‌حرکت شد و از آن زمان تا کنون در همان حالت باقی مانده است.»
 
خانواده کمک کرد تا چیزی در من تغییر نکند
او ادامه داد: «اعضای خانواده به من کمک کردند که سریع با شرایط جدید کنار بیایم. معمولاً در مواجهه با معلولیت دو اتفاق می‌افتد؛ یا فرد به صورت ناخودآگاه خودش را محدود می‌کند و یا از سوی خانواده و اطرافیان با محدودیت‌ها مواجه می‌شود. در مورد من این اتفاق نیفتاد و چون رفتار خانواده‌ام با من تفاوتی با قبل نکرده بود و به گونه‌ای برخورد شد که انگار هیچ تغییری به وجود نیامده، من توانستم خودم را سریع بازیابی کنم و در واقع استحکام اولیه را در کانون خانواده پیدا کردم.»
 
می‌خواستم ورزش حرفه‌ای را دنبال کنم
عبدالرزاقی علاقه‌اش به ورزش را اینطور بیان کرد: «اگر این اتفاق نمی‌افتاد و این معلولیت به وجود نمی‌آمد، قطعاً امروز یک ورزشکار حرفه‌ای بودم. از کودکی فرد
پر جنب و جوشی بودم و همیشه در مسابقات ورزشی مدرسه شرکت می‌کردم و در چشم‌اندازم برای آینده ورزش نقش پررنگی داشت. شاید تنها جایی که برای خودم کم گذاشتم، همین ادامه دادن ورزش بعد از معلولیت است. گاهی فکر می‌کنم اگر ذهن الان را داشتم و اطلاع‌رسانی در خصوص ورزش افراد دارای معلولیت نیز مثل امروز بود، شاید همان مسیر ورزش را این بار در بخش پارالمپیک دنبال می‌کردم.»
 
می‎خواهم منعکس کننده اتفاق‌های شیرین پارالمپیکی‌ها باشم
او درباره ورزشکاران پارالمپیکی هم توضیحاتی داد: «من زیاد اهل خبر نیستم اما موفقیت‌های ورزشکاران پارالمپیکی کشورمان آنقدر پررنگ است که کم و بیش از آنها مطلع هستم. بازدید امروز اما برای من بسیار خوشایند بود و خوشحالم که اطلاعات خوبی در این زمینه به دست آوردم. آمادگی خودم را برای سفیر بودن در جنبش پارالمپیک اعلام می‌کنم و تلاش می‌کنم در حد بضاعت و توانم منعکس کننده این رخدادهای شیرین باشم. معتقدم هر چه در این زمینه بیشتر اطلاع‌‌رسانی شود، فرهنگ‌سازی در جامعه و به دنبال آن تغییر نگرش نسبت به افراد دارای معلولیت نیز به وجود می‌آید و با توجه به اینکه معلولیت یک احتمال است و ممکن است در هر لحظه شرایط برای هر کس تغییر کند، باید در این زمینه زیرساخت‌های فرهنگی و نیز به دنبال آن مناسب‌سازی شهری را تقویت کنیم.»

شاید به چیزی که در ذهنم بود، برسم
او ابراز امیدواری کرد که به زودی فعالیت زیادی کنار ورزشکاران پارالمپیکی داشته باشد: «امیدوارم به زودی و با عادی شدن شرایط و از سرگیری اردوهای ورزشکاران پارالمپیکی بتوانم در کنار ورزشکاران حضور پیدا کنم و مشتاقانه منتظرم تا خودم نیز بتوانم رشته‌های پارالمپیکی را امتحان کنم و تلاش می‌کنم روزی در این زمینه هم به آنچه همیشه در ذهنم بود، برسم.»