گزارش
وصال روحانی



تیم سه نفره ژیمناستیک ایران که برای شرکت در پیکارهای انتخابی المپیک 2020 به استرالیا سفر کرده است و از پنجشنبه (اول اسفند) پای در این مسابقه‌ها می‌گذارد، حامل امیدهای فراوانی است. رویای راهیابی به المپیک سی‌ و دوم به احتمال قوی برای سعید‌رضا کیخا، مهدی احمدکهنی و عبدالله جامعی به تنهایی در ملبورن شکل نمی‌گیرد و برای کامل شدن کار، حضور آنها در دو تورنمنت بعدی در باکو و دوحه در اواخر اسفند و طی فروردین 1399 نیز نیاز است اما تورنمنت بین‌المللی استرالیا که کشورهای متعددی در آن شرکت می‌جویند میدانی است که می‌تواند از سنگ بناهای اولیه در راه رسیدن به المپیک توکیو به حساب آید و با امتیازات حاصله در باکو و دوحه و سرانجام در مسابقات قهرمانی آسیای 2020 که خرداد ماه سال آینده شاهد آن خواهیم بود، کار بچه‌های مستعد ژیمناستیک ما کامل شود و برای اولین بار ژیمناست‌های ایرانی طعم حضور در المپیک را در دوران معاصر بچشند. این در حالی است که تنها مرتبه راهیابی ژیمناست‌های ایرانی به المپیک به سال‌های بسیار دور (دهه 1960) مربوط می‌شود و در آن زمان نیز به اخذ مجوز شرکت در المپیک نیازی نبود و با تمایل و آمادگی صرف ورزشکاران هم می‌شد مسافر المپیک شد و در این میدان متعالی حضور یافت.
 
افتخارساز نخست
بی‌گمان در میان سه ورزشکار اعزامی ایران به ملبورن کیخا بیش از دیگران به سهمیه المپیک توکیو نزدیک ‌است زیرا کارایی‌های او بیشتر و در رنکینگ وسیله تخصصی‌اش - خرک حلقه- نیز جزو 5 رده نخست قرار دارد و دو سه نمایش خوب دیگر و ارائه مجدد آنچه در توان کیخا هست، در مسابقات چهارماه پیش رو، وی را راهی «توکیو» خواهد کرد. کیخا حتی در سال‌های اخیر با درخشش چشمگیر در سری مسابقات جام جهانی ژیمناستیک (با قهرمانی جهان فرق دارد) مجوز حضور در رقابت‌های قهرمانی جهان را هم کسب کرده و به مرحله نهایی پیکارهای خرک حلقه در چند میدان عمده هم رسیده و البته در جام جهانی سابقه کسب مدال برنز این وسیله را هم دارد که این افتخاری بس مهم است و او در مسابقه‌های قهرمانی آسیا هم تا چنین حد و مرزهایی پیش ‌تاخته است.
با وجود این، رویای بزرگ کیخا همیشه حضور در یک دوره المپیک بوده و این چیزی است که امید دارد در توکیو برای او شکل‌گیرد. برای وی تبدیل شدن به مرد اول ژیمناستیک ایران طی پنج شش سال اخیر و ابداع شش حرکت به ‌نام خودش روی خرک حلقه که افتخاری نادیده در تاریخ ورزش ژیمناستیک است دیگر کافی نیست و فقط با رسیدن به پیکارهای المپیک می‌تواند مأموریت خود را در این ورزش کامل شده بینگارد. کیخا در انجام و حرکاتی تخصصی و فوق‌العاده روی خرک حلقه تا آنجا پیش رفته که بسیاری از ورزشکاران این رشته وقتی او برنامه دارد و روی این وسیله می‌آید، سایر کارهای خود را کنار گذاشته و به تماشای وی می‌نشینند اما احساس او این است که تا سد عدم حضور در المپیک را نشکند و مسافر توکیو نشود، کارنامه‌ای را به ‌جا نخواهد گذاشت که چند سال بعد به هنگام بازنشستگی احساس کامل شدن کارش را داشته باشد.
از 122 تا 11
با این همه در مسابقات ژیمناستیک قهرمانی جهان 2019 که مهرماه در شهر اشتوتگارت آلمان برگزار شد، کیخا در یکی از بدترین نمایش‌های سالیان اخیر خود و پس ‌از لغزش آشکار روی خرک و اکتفا به نمره نازل 883/11 به رتبه بسیار پایین صد و بیست و دوم در این وسیله اکتفا کرد و طبعاً هیچ امتیازی در آن مسابقات نیندوخت. در نقطه مقابل مهدی احمد کهنی 22 ساله که از کیخای 31 ساله بسیار جوان‌تر و صاحب ‌تجربه کمتری است، در اشتوتگارت به غایت درخشید و در حالی که هیچ‌کس رتبه و توفیق خاصی را برای او قائل نبود، به مقام شامخ یازدهم دست یافت که در حضور آن همه ورزشکار (201 نفر) در رشته تخصصی ‌وی دستاوردی فوق‌العاده بود.
چنان دستاورد و رتبه‌ای احمد کهنی را امیدوار به آینده‌ای بهتر برای خود کرد و با همین پشتوانه او به ملبورن رفته تا با کسب امتیاز بالای تازه‌ای مسافر توکیو شود. در این میان عبدالله جامعی نیز پس از دو سه سال نزول می‌خواهد در ملبورن نمایشی در حد نام و اعتبار سابق خود داشته باشد. نام و اعتباری که با کسب مدال برنز پیکارهای قهرمانی ‌آسیا 2015 در شهر هیروشیمای ژاپن برای او حاصل آمد و از اهمیت کار او و مدال مورد بحث همین بس که اولین مدال تاریخ ژیمناستیک ایران در پیکارهای آسیایی به ‌شمار می‌آید و پیش از آن هرگز یک ژیمناست ایرانی طعم چنین توفیقی را نچشیده بود. مدال جامعی که واقعاً یک سد‌شکن اولیه برای ورزش ایران محسوب می‌شد، در خرک‌ حلقه یعنی همان وسیله‌ای به‌ دست آمد که کیخا بعداً در آن کولاک کرد و به سطوح بسیار بالاتری از جامعی رسید.
 
به ‌جای خناری‌نژاد
با این اوصاف بازگشت جامعی به سطح اول ژیمناستیک ایران و عضویت مجدد او در تیم ملی این رشته اگر هم خطری بزرگ و یک رقابت پایاپای را برای او با کیخا و شماری از رقبای جهانی موجب نشود، به گونه‌ای جای خالی هادی خناری‌نژاد را در ژیمناستیک ایران پر خواهد کرد. خناری‌نژاد پس از ارائه نمایش‌هایی عالی در سال‌های 2014 تا 2019 و همپا شدن با کیخا در عرصه‌های بین‌المللی و تبدیل شدن به چهره‌ای که می‌توانست عامل کسب اعتبار برای ژیمناستیک ایران در میدان‌های سخت باشد، سرانجام تسلیم یک مصدومیت شدید شد و البته گرفتاری‌های ازدواج و تشکیل زندگی مشترک هم مزید بر علت شد تا مردادماه امسال اعلام بازنشستگی کند و به حضور در عرصه ژیمناستیک پایان دهد که از 4 سالگی وی شروع شده و کسب چندین مدال ارزشمند را برای او در سال‌های دهه 2010 موجب شده بود.
 
بالاتر از راهیابی به المپیک
اینکه مثلث کیخا، احمد کهنی و جامعی در ملبورن چه می‌کند و کدام امیدها را بارور می‌سازد، مسأله‌ای است که باید صبر کرد و دید اما قدر مسلم اینکه ژیمناستیک ایران به درجات بالایی از بلوغ خود رسیده که پیش‌تر حتی یک رویای صرف هم در ورزش ما به حساب نمی‌آمد و دستاوردی بود که صحبت درباره آن نیز غیر ممکن به ‌نظر می‌رسید.
امروز اما ملی‌پوشان ژیمناستیک ایران در حالی در تدارک حضور در رقابت‌های ملبورن هستند که معتقد و مطمئن‌اند اگر به بالاترین نتایج و حضور در المپیک سی ‌و دوم نرسند، به حق خود نایل نخواهند شد و افسوس ماندگار برایشان به ‌جای خواهد ماند. چیزی که به ‌خودی خود و صرف‌نظر از کسب سهمیه المپیک یا هدر دادن آن باوری سرنوشت‌ساز و موفقیتی بزرگ است و حتی می‌تواند بالاتر از آن تلقی شود.