گابریله مارکوتی
بله، عقاب به پرواز درآمده. برخلاف آنچه خیلی‌ها پیش‌بینی می‌کردند، خیز لاتزیو بی‌توقف ادامه دارد و پیروزی 2 بر یک برابر اینتر در بازی این هفته کیفیت یک تیم مدعی قهرمانی را به نمایش گذاشت. ترکیب دو تیم (در بیشتر دقایق 1-1-5-3) بازتاب رقیب بود و برای همین اکثر نیمه اول یک جنگ تاکتیکی تمام عیار شد که حرفه‌ای‌ها عاشقش هستند و تماشاگران معمولی آن را خسته‌کننده توصیف می‌کنند. این نگرش تاکتیکی سیمونه اینتزاگی مربی لاتزیو بود: قبل از هر چیز خودتان را نبازید، اگر مجبور شویم بازی را می‌بندیم اما همزمان اجازه می‌دهیم نفرات مستعد تیم‌مان به سمت جلو بروند اگر راهی پیدا کنند، نمونه‌اش ضربه رعدآسای سرگی میلینکوویچ ساویچ بود که چارچوب دروازه اینتر را به لرزه درآورد.
لاتزیو که اواخر نیمه اول دروازه‌اش باز شد، در وقت دوم ضامنش را کشید. ما درباره فشار بی‌امان و توپ‌های صحیح در محوطه جریمه اینتر حرف می‌زنیم که عادی و بی وقفه شد. این حربه در مرکز هر دو گل لاتزیو قرار داشت. دانیله پادلی که به جای سمیر هاندانوویچ مصدوم درون دروازه اینتر بود، نتوانست یک توپ را به درستی و کامل مهار کند و لاتزیو یک پنالتی گرفت که چیرو ایموبیله گلش کرد (تا 26 بشمرید تا حساب گل‌های ایموبیله در لیگ از دستتان نرود)، دومی متفاوت بود که میلینکوویچ ساویچ با کنترل عالی و شوت خود دروازه پادلی آسیب‌پذیر را باز کرد اما این یکی هم بعد از فشار مستمر روی اینتر به دست آمد.
اگر فوتبال ژیمناستیک بود و تکلیف بازی‌ها را امتیاز داوران مشخص می‌کرد، بدون تردید بهترین جایگاه سری A به لاتزیو تعلق داشت. البته نیست و شما باید در زمین برنده شوید و امتیاز بگیرید. اینکه آنها یک هفته تمام برای هر بازی وقت دارند چون مثل یوونتوس و اینتر تعهد اروپایی ندارند، قطعاً کمکشان می‌کند. آنچه بیشتر این تیم را یاری می‌کند، نبوغ تاکتیکی اینتزاگی و استحکام دفاعی‌شان است به علاوه کیفیت بازیکنانی که بازی‌ها را برایشان در می‌آورند. لوییز آلبرتو در تمام فصل فرمانده خط میانی تیم بوده و حالا میلینکوویچ ساویچ هم قدرت پیدا کرده. مهم نیست چه کسی، مهم این است که یک نفر بار تیم را به دوش بکشد.
درباره اینتر، می‌توانید نبودن هاندانوویچ را بهانه کنید. اگر او بود این بازی را نمی‌باختند به خاطر اینکه خیلی بهتر از پادلی منطقه‌اش را مراقبت می‌کند اما اینها نمی‌تواند برای کونته که انتخاب‌های اشتباهی داشت، بهانه باشد.
در دفاع، میلان اشکرینیار در این فصل افت کرده و ترجیح دادن تجربه دیگو گودین به قدرت بدنی آلساندرو باستونی نتیجه عکس داشت. شاید بیشترین توجه به استفاده محدود از کریستین اریکسن است. اینتر قبل از انعقاد قرارداد با اریکسن درگیر یک ماجرای طولانی شد، وقتی اینقدر اصرار دارید یعنی بازیکن برایتان مهم است با وجود این اریکسن در پنج بازی حضور داشته که فقط در یکی از آنها در ترکیب اصلی بوده. ساده است، وقتی از اریکسن و استفانو سنسی خبری نیست، نباید توقع خلاقیت زیادی از این تیم داشته باشید. کونته در این مورد پاسخ عجیبی داد: «او به اندازه کافی برای بازی در خط میانی سه نفره کار نمی‌کند.» این برای کسانی که بازی سال قبل او در تاتنهام را دیده‌اند، شگفت‌انگیز است. کونته ادامه داد: «ما تا اینجا بدون او آمدیم» و «یک بازیکن تفاوتی ایجاد نمی‌کند».
اریکسن تفاوت ایجاد می‌کند به خاطر آنکه توانایی‌های متفاوتی نسبت به نفرات در دسترس شما دارد و اگر شما غیر از این فکر می‌کردید اواخر هر بازی که نیاز به تغییر دارد، او را نمی‌آوردید. اگر واقعاً تفاوتی ایجاد نمی‌کند، چرا زمین و زمان را برای گرفتنش به هم دوختید؟
منبع: ESPN