گزارش

ایلیا اسدی    

حدود دو فصل قبل بود که کاوه رضایی بعد از درخشش در پیراهن شارلروا و حضور در تیم ملی ایران، با رقم 5 میلیون یورویی به بروژ رفت تا آرزوهای خود را در مطرح‌ترین تیم باشگاهی بلژیک دنبال کند. به جز بازی اول که کاوه از روی نقطه پنالتی گل زد، در باقی دیدارها در گلزنی ناکام ماند تا دوران حضورش در بروژ کوتاه‌تر از حد تصور باشد. به همین دلیل در توافقی جالب، رضایی با انتقالی قرضی به شارلروا برگشت تا شاید بتواند در این تیم احیا شود که همین اتفاق هم رخ داد. کاوه رضایی از وقتی به شارلروا برگشته، زوج ترسناکی را همراه با علی قلی‌زاده ساخته است. به طوری که قلی‌زاده پاس می‌دهد، بازیسازی می‌کند و کاوه هم توپ‌ها را به تور دروازه حریفان می‌دوزد. آخرین شاهکار کاوه هم هت‌تریک مقابل زولته وارخ بود که باعث شد این مهاجم 27 ساله به جمع برترین گلزن‌های لیگ بلژیک اضافه شود. رضایی از وقتی پیراهن شارلروا را پوشیده، در بازی‌های رسمی 13 گل برای این تیم به ثمر رسانده؛ 11 گل در لیگ بلژیک و 2 گل در جام حذفی. او با این آمار یکی از بهترین مهاجمان حاضر در فوتبال بلژیک محسوب می‌شود. در جدول بهترین گلزن‌های ژوپیلرلیگ، دیمرچی امبوکانی از آنتورپ و جاناتان دیوید از خنت با به ثمر رساندن 15 گل در صدر قرار دارند، هانس واناکن بلژیکی عنوان دوم را با 12 گل در اختیار دارد و کاوه رضایی هم با 11 گل زده سوم است. در بین برترین گلزن‌ها و آمارشان اما یک نکته جالب وجود دارد. نکته‌ای در مورد دقایق بازی آنها که نشان می‌دهد کاوه بهتر از سایر مهاجمان ظاهر شده و توانسته میانگین خوبی به نام خود ثبت کند. امبوکانی که اهل کنگو است و 34 ساله، 2237 دقیقه در زمین حضور داشته و 15 گل زده. یعنی به طور میانگین هر 149 دقیقه یک گل. جاناتان دیوید که در آمریکا متولد شده و عضو تیم ملی کانادا است، 1855 دقیقه برای خنت به میدان رفته و 15 گل زده. یعنی به طور میانگین هر 123 دقیقه یک گل برای این مهاجم 20 ساله به ثبت رسیده است. هانس واناکن 27 ساله که عضو تیم ملی بلژیک هم هست، 2255 دقیقه در ترکیب بروژ حضور داشته و 12 گل به ثمر رسانده است. میانگین دقایق گلزنی او 187 دقیقه است که با توجه به بازی او برای بروژ نمی‌تواند آمار ویژه‌ای باشد. اما کاوه رضایی. او از همه مدعیان آقای گلی کمتر به میدان رفته اما گل‌های متعددی برای شارلروا زده است. کاوه روی هم در لیگ بلژیک 1461 دقیقه در ترکیب شارلروا بوده و 11 گل وارد دروازه حریفان کرده است. یعنی به طور میانگین، هر 132 دقیقه یک گل زده که آمار فوق‌العاده‌ای برای این مهاجم ایرانی محسوب می‌شود. رضایی با این آمار دومین مهاجم لیگ بلژیک- از نظر میانگین – است و همین در کنار بازی‌های اندکی که برای شارلروا انجام داده و بسیار کمتر از سایرین است باعث شده از او به عنوان آقای گل واقعی لیگ بلژیک یاد کنیم، ضمن اینکه رضایی هیچ‌یک از گل‌های خود را از روی نقطه پنالتی نزده اما دیوید دو بار از این مسیر به دروازه حریف رسیده است. با این حال باید منتظر بمانیم و ببینیم آیا رضایی در ادامه فصل می‌تواند به تعداد گل‌های خود اضافه کند و کفش طلا را صاحب شود یا نه؟ شارلروا هم با توجه به گل‌هایی که کاوه زده و البته موقعیت‌هایی که قلی‌زاده ساخته، از 26 بازی 48 امتیاز کسب کرده و بعد از بروژ و خنت در جایگاه سوم جدول ایستاده است. آرزوی کاوه، قلی‌زاده و سایر بازیکنان شارلروا کسب سهمیه لیگ قهرمانان اروپا است. اتفاقی که می‌تواند فصلی تاریخی را برای شارلروا رقم بزند و بازیکنان ایرانی را هم به رویایی جذاب برساند.
 

یادداشت
احسان محمدی   

یکی از صفحات جذاب مجله کیهان ورزشی، کاریکاتورهایی بود که احمد عبداللهی‌نیا خلق می‌کرد. ساده ولی پر نکته.
او در یک شماره حمید بابازاده دروازه‌بان استقلال را نقش زده بود که روی نیمکت این تیم در محاصره تارعنکبوت‌ها، صبورانه به زمین بازی نگاه می‌کرد.
اشاره‌ای به نیمکت‌نشینی‌های طولانی و بی‌پایان دروازه‌بان سایه استقلال. حمید بابازاده همیشه زیر سایه دروازه‌بان‌های دیگر ماند.
یک نیمکت‌نشین بی‌جنجال و هیاهو که هر وقت فرصت بازی پیدا می‌کرد با تمام وجود در خدمت تیم بود. کسی از او اعتراضی نمی‌شنید، هیاهویی نداشت و مثل یک سرباز به قلعه آبی‌ها وفادار ماند.
او هم مثل بسیاری از بازیکنان فوتبال قطعاً از نشستن روی نیمکت لذت نمی‌برد. بعید است بتوان اندازه انگشتان یک دست در تمام دنیای فوتبال بازیکن پیدا کرد که ته دلش از نشستن روی نیمکت خوشحال باشد و هر هفته بعد از تمرینات فشرده، باز در ترکیب قرار نگیرد و زل بزند به بازی دوستانش اما زمان بابازاده نه رسانه‌ها اینقدر فعال بودند و نه شبکه‌های اجتماعی وجود داشت که بازیکنان برای باشگاه خط و نشان بکشند یا با استوری و پست اینستاگرامی به جنگ هوادار و رقیب بروند. غرغرها و اعتراض‌ها سر تمرین یا درون رختکن دفن می‌شد.
سید‌حسین حسینی دروازه‌بان خوبی است. گذشته از آن رکورد بسته نگه‌داشتن دروازه که امسال پیام نیازمند آن را جابه‌جا کرد، پسر خوش‌چهره، خوش استیل، چالاک و تشنه موفقیتی نشان می‌دهد که البته مثل همه فوتبالیست‌ها علاقه‌ای به رقیب ندارد، خاصه آنکه مهدی رحمتی باشد که سایه‌اش در باشگاه استقلال پررنگ است و قطعاً دلش می‌خواهد از مشهد برگردد و برای یک فصل هم شده لباس استقلال را تن کند و از فوتبال کنار برود.
رقابت این دو با هم در استقلال آنقدر بالا گرفت و تنورش داغ شد که همه به این نتیجه رسیدند که اگر ده درویش بر گلیمی بخسبند بعید است دو سلطان در اقلیمی بگنجند. هر دو مدعی شماره یک بودند و در پستی که امکان تعویض مداوم نیست و تنها یک بازیکن می‌تواند مرد خوشبخت درون قفس توری باشد جدال‌ها و حاشیه‌ها، قهرها و تهدیدها، حاشیه‌ها و کینه‌ها شروع شد. حسینی که روزهای سختی را در خوابگاه استقلال گذرانده بود حالا قصد کوتاه آمدن مقابل دروازه‌بانی را نداشت که همسن او سابقه بازی برای تیم ملی را داشت.
فشارها سرانجام باعث شد تا رحمتی ساکش را روی دوشش بگذارد و به مشهد برود و به ستاره شهرخودرو تبدیل شود.
یک اثبات دوباره.
او اگر مورد غضب کی‌روش قرار نمی‌گرفت یا اندکی از سرسختی‌اش در روزهای قبل از بازی با کره کم می‌کرد احتمالاً الان می‌توانست رکورددار بازی برای تیم ملی باشد اما حالا به ستاره حاشیه‌ای با سیدحسین حسینی تبدیل شده است؛ دو سید استقلالی که هر دو مدعی هستند همه حق و حقیقت نزد آنهاست.
این ماجرا برنده‌ای ندارد اما قطعاً دو بازنده دارد. سیدمهدی رحمتی الان از سوی برخی هواداران محکوم به حاشیه‌سازی برای تیم فرهاد مجیدی شده و سیدحسین حسینی هم متهم است که بخشی از تمرکزش را از دست داده است. او مدام در پی اثبات کیفیت و به رخ کشیدن آمادگی‌اش است و همین امر باعث می‌شود گاهی اشتباهات مرگباری انجام دهد.
مثل گل تساوی که از بشار رسن در شهرآورد خورد و بسیاری معتقدند که اگر از دست مخالف استفاده نمی‌کرد به راحتی آن توپ را مالک می‌شد ولی او از آمادگی ذهنی و جسمی دور شده و این بی‌رقیب بودن و حاشیه امن باشگاهی به دشمن‌اش تبدیل شده است در حالی ‌که رقابت بیرو- رادو در پرسپولیس شانه به شانه است.
حرف زدن در مورد اختلاف‌های دیگران و قضاوت کردن آن آسان است اما رحمتی و حسینی هر چه زودتر به این بازی مجازی خاتمه دهند به تیم‌های‌شان بیشتر کمک می‌کنند!

 

هرتا زیر نظر نوری توانست برابر پادربورن به پیروزی 2 بر یک دست یابد و بالاخره تیم پایتخت‌نشین به مسیر پیروزی بازگشت و در رده 13 جدول قرار گرفت. الکس نوری در مصاحبه‌ای پس از بازی فاش ساخت که کلینزمن پس از این دیدار و از طرق واتساپ به وی تبریک گفته و آرزوی موفقیت کرده است: «کلینزمن یک پیغام واتساپی برایم فرستاد و به من تبریک گفت. او از برد هرتا بسیار خوشحال بود.» این اولین پیروزی نوری در بوندس‌لیگا پس از 21 بازی متوالی بود. او 13 بار با وردربرمن و 8 بار با اینگول‌اشتات نتوانسته بود طعم برد را در بوندس‌لیگا و دسته پایی‌نتر بچشد. نوری در واکنش به این اتفاق گفت: «اعداد و ارقام همیشه دو روی سکه را نشان می‌دهد اما واقعیت این است که من هیچ‌وقت از جنگیدن برای اهدافی که در سر دارم، نترسیدم. در هر صورت خوشحالم که بالاخره این آمار که به قول خیلی‌ها ناامیدکننده بود با هرتا شکست اما بیشتر از هر چیز بابت این خوشحالم که جواب اعتماد مدیران باشگاه را دادم.»